این یک شوخی مشهور در جامعه ما است که «مسئولان ما و حتی مدیران بخش بحران ما همیشه در زمان بحران غافلگیر می‌شوند» اما متاسفانه فاجعه‌بارتر این است که گاهی با عملکرد خودمان موضوعی که می‌توانست بحرانی نباشد را هم بدل به بحران می‌کنیم!

خبر کوتاه بود‌: «پزشک درمانگر اعتیاد به دلیل اصرار بر اجرای پروتکلی که سال‌هاست نادرستی آن را فریاد زده بودیم‌، هدف گلوله قرار گرفت و به قتل رسید.» چشم آن دسته از مسئولین وزارت بهداشت و تصمیم گیران حوزه درمان اعتیاد که سال‌هاست میخ آهنین اعتراض درمانگران به نحوه اجرای پروتکل در سنگ مرغ یک‌پای بی‌توجهیشان فرو نمی‌رود‌، روشن.

زمانی اعتقاد‌ بر این بود که پزشکان از آی‌کیو نسبی بالاتری برخودارند. ولی امروز در بطن جامعه به این نتیجه رسیده‌ایم که اینطور نیست. سال‌هاست مشکل تعرفه پزشکان و خدمات درمانی لاینحل باقیمانده است. آیا پول نیست؟ مطمئنا هست؛ فراوان هم هست ولی نه برای بهداشت و درمان. اینجا نه کاری به تعرفه داریم و نه به مسائل دیگر مبتلا‌به. این فقط تلنگری است به یکی از اقشار به‌اصطلاح روشنفکر و باهوش جامعه یعنی پزشکان...

همانطورکه در قسمت اول گفتیم، مافیای اقتصادی با تکیه بر درزهای قانونی و ‌اداری کنترل اقتصاد و سیاست، اکنون در نقاط بسیار حساس مستقر شده و در حال رسیدن به نقطه‌ایست که هدفش در سراریز شدن منافع مالی حاصل از اقتصاد سلامت به جیب خود کاملا دست‌یافتنی شود...

دراین روزها ‌که صعود قیمت‌ها جنون ‌سرسام آوری دارد و دولتمردان با جیب‌های پر پولشان در پستوها به ریش مردم میخندند، پروژه ترمز تعرفه پزشکی بشدت ابعاد مرموز و مخوف خود را نمایان می‌کند. چنانچه می‌دانیم مردم همیشه در تمام شرایط برای دو نیاز ضروری خود دست به جیب میشوند: نخست غذا و دوم حفظ سلامت. مافیای اقتصادی نیز با علم به این ویژگی سعی می‌کند تا سرمایه‌گذاری خود را برای سود‌دهی بیشتر و سریعتر روی این دو زمینه متمرکز کند‌، لذا باید شاه‌راه‌ها و شاه کلیدهای این دو زمینه را به دست بگیرد تا در شرایط بد اقتصادی که مردم از خرج کردن در سایر زمینه‌ها امتناع می‌کنند از سود‌آوری باز نیافتد! پس سناریوی زیبایی طراحی می‌شود تا شاه کلیدها بدست آید...

روزی که ذبیح سلامت را برای تشییع بر دوش پزشکی کشور خواهند نشاند دور نیست...

برای آنان که در هزارتوی دشوار و پر‌حادثه طبیب شدن، خویشتن از یاد برده‌اند، نامیدن روزی به نام پزشک بهانه‌ای می‌شود برای اندکی تامل و تعمیق در مسیری که آمده‌ای و امید و اراده برای پیمودن آنچه که در پیش روی می‌بینی.

نزدیک شش ماه هست که زندگی عادی در دنیا تحت تاثیر یک موجود میکرونی قرار گرفته است. در تمام جهان همه چیزحالت خاصی پیدا کرده است؛ کلاس‌های درس تعطیل، مراسم عزا و عروسی لغو و کلا تمام تجمعات تحت تاثیر این میهمان ناخوانده قرار گرفته اند...

نیروهای نظامی هر کشوری همیشه در حال رزمایش و آموزشند تا در موقع لزوم به دفاع از کشور بپردازند. آنها شاید در طول عمر خود هیچگاه به هیچ نبردی هم نروند اما حقوق خود را دریافت میدارند و پس از بازنشستگی نیز حقوق بازنشستگی دریافت میکنند، اگر خدای نکرده روزی هم جنگی بشود فوق العاده و حق ماموریت دریافت میکنند و ترفیع درجه ،ملتها و دولتها نیز همیشه از این بابت راضی‌اند.

اینجا گناوه است. یکى از جنوبى ترین و محرومترین مناطق ایران (بوشهر) که بعد از ۱۰ سال خدمت داوطلبانه و با یک وقفه ۲ ساله مجددا به علت کمبود متخصص بیهوشى، جایگزین همان پزشکى شدم (دکتر خائف) که روزى هواپیمایی وارش شرمنده‌اش شد...

کرونا همچنان می‌تازد و «درمان» مناسب هم برای آن پیدا نشده «واکسن» موعود هم هنوز به مرحله تولید انبوه نرسیده. از همان روز اول هم عقل و منطق و علم به همه ما ثابت کرد که بهترین راه «کنترل» کرونا، تست‌های متعدد و هدفدار برای تشخیص زودرس بیماران و نیز کشف ناقلان بی علامت هست. همان کاری که کره و آلمان کردند و زود مردم کشورشان را نجات دادند. اما هر تست PCR چیزی نزدیک به نیم میلیون تومان هزینه دارد. ما مملکت فقیری نیستیم، اما... اما پول‌های اینچنینی نداریم! پس باید راه دیگری در پیش گیریم: «ماسک»!

آن روز صبح در صفحه اول آن روزنامه‌ها ‌با آن آرایش غلیظشان، او و آن پنج نَفَر دوستان دور و نزدیکش جایی نداشتند.

مقایسه دو واژه «کرونا» و «جنگ» برای آنهایی که دوران جنگ تحمیلی را درک کرده اند، سخت نیست. خصوصا در ماه اول درگیری کرونا که شرایط قرنطینه اعمال شد.

کسانی‌که در زمان هجوم دشمن، مدافعان جان برکف را به خودی و ناخودی تقسیم می‌کنند، خواسته یا ناخواسته در صف مقابل مدافعان قرار می‌گیرند و جز شرم و ننگ، نصیب نخواهند برد.

در ایتالیا از حدود اول خرداد ۹۹ تعداد مبتلایان روزانه به حدی کاهش یافته که چیزی به نام اپیدمی مفهوم ندارد. در اسپانیا پس از یک توقف حدودا دو ماهه، از حدود دو هفته قبل پیک دوم اپیدمی آغاز شده و در ایران علی‌رغم گذشت شش ماه از آغاز اپیدمی، موج اول همچنان ادامه دارد و به تعبیری موج اول و دوم همه‌گیری روی هم سوار شده است.