با پیروزی دکتر پزشکیان در انتخابات آخر، کارگروه‌هایی متشکل از مشاوران در حوزه‌های مختلف برای معرفی وزرا به مجلس تشکیل شده که در صورت انتخاب درست این افراد رویه‌ای پسندیده برای انتخاب شایستگان است و جلوی سهم‌خواهی‌‌های سیاسی را می‌گیرد.

استاد دانشکده پزشکی شهید بهشتی و عضو شورای عالی سازمان نظام پزشکی در یادداشتی نوشت: همیشه در بحث‌های رقابتی برای انتخابات یا دیگر گپ و گعده‌ها، این مسائل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است که معمولا در صدر عناوین مهم قرار می‌گیرند و کمتر به این نکته توجه می‌شود که نظام سلامت کشور نه یک عنوان و حوزه جدا، بلکه حوزه‌ای در‌‌هم‌تنیده با همه ارکان فوق است. اگر اقتصاد برای مردم مهم است، مردم بخش مهمی از این پول را برای ارتقای سلامت جسم و روح و درمان می‌خواهند.

یک متخصص پزشکی خانواده با اشاره به انتخاب رئیس جمهور منتخب، نکاتی را پیرامون انتخاب وزیر بهداشت و توجه دولت چهاردهم به حوزه سلامت مطرح کرد.

قرار شد بنویسم. می‌خواهم از عنوانش شروع کنم، یک جمله ناکامل و بی‌روح! یک تیتر عادی در روزنامه؛ «رزیدنت اطفال به علت فشارهای وارده، بین خودکشی و انصراف؛ انصراف را انتخاب کرد». تیتری که شاید از آن به راحتی و شبیه سایر خبرهای بد و ناامیدکننده؛ بدون اینکه درکی از آن داشته باشی یا لمسش کرده باشی با یک آهی از سر افسوس رد می‌شویولی اگر کمی کنجکاوی‌ات را تحریک کرده باشم که کاش کرده باشم، از من می‌پرسی اصلا رزیدنتی چیست؟! یا اگر میان خبرها با این کلمه آشنا شده باشی، کاش برایت این سوال پیش بیاید که چرا؟! اصلا چرا «خودکشی»؟!

رئیس کل سازمان نظام پزشکی ایران در یادداشتی در خصوص ویژگی های وزیر بهداشت دولت چهاردهم توضیحاتی داد و گفت: کلیدی ترین نکته درباره انتظارات از دولت چهاردهم داشتن درک صحیح دولت جدید از حوزه سلامت است، در چند سال گذشته برخی مسئولین درک عمیق، درست و شفاف به حوزه سلامت نداشتند و حوزه سلامت را تهدید می‌دانستند.

ما در پالنا به درخواست روابط عمومی وزارت بهداشت تا انتهای اردیبهشت هم صبر کردیم تا شاید براساس آنچه قول دادند و قانون هم تصریح کرده است، پرداختها با ارقام جدید پرداخت شده و از طرف معاونت آموزشی هم شفاف‌سازی انجام شود. اما متاسفانه هیچ خبری نیست و به قول آن چهره مشهور مردمی، «صبر ما هم خسته شد.» صراحتا عرض میکنم که از این به بعد مسئول مستقیم نارضایتی دستیاران و همچنین انتشارخبرهایی که ممکن است برخی از آنها به طور کامل مبتنی بر واقعیت نباشند، برعهده وزارت بهداشت خواهد بود.

استاد و رئیس مرکز تحقیقات و اقتصاد و مدیریت داروی دانشگاه علوم پزشکی تهران در یادداشتی نوشت: خدمات برخط با شتابی ‌کنترل‌نشدنی تبدیل به یک کسب‌وکار رضایت‌بخش برای سرمایه‌گذاران، صاحبان کسب‌وکار و مشتریان شده است. کسب‌وکار و خدمتی که طرفین از آن رضایت دارند. حوزه پزشکی و داروسازی نیز از این فضای نوپدید متاثر بوده است.

عدم دسترسی به استنت قلبی می تواند با مرگ آنی بیمار همراه باشد و این موضوع نشان می‌دهد که اهمیت تجهیزات پزشکی، بسیار بالاتر از دارو قرار دارد.‌

رسانه‌ها نباید با همان روشی که مثلا در واکنش به پدیده‌ای مثل مهاجرت به میدان می‌آیند، به موضوع چندوجهی خودکشی نگاه کنند. موضوعی که در بسیاری موارد، صرفا صنفی نبوده و عوامل دیگری هم در حدوث آن نقش دارند که در بسیاری موارد پرداختن بی‌مهابا به آنها نه جایز است، نه مطلوب.

اخیراً یکی از مواردی که مکرراً درباره موضوعات حوزه پزشکی و فساد در این حوزه مطرح می‌شود، مساله دریافت زیرمیزی یا مبالغی خارج از تعرفه‌های تعیین شده است. ریشه این مساله و فسادی که از این رفتارها ناشی می‌شود را اما باید در سیاست‌گذاری‌ها در این حوزه جست‌وجو کرد.

پزشک و مدیرکل روابط عمومی سازمان نظام پزشکی استان تهران در یادداشتی نوشت: حالا خودکشی‌های سریالی کادر درمان به پزشکان رسیده است. خودکشی زهرا ملکی، پزشک جوان طرحی در جاسک بسیار ناراحت‌کننده بود. ایشان پزشکی مسوولیت‌پذیر، مهربان و بااخلاقی بود اما خودش چندین بار در شبکه‌های اجتماعی از میزان فرسودگی و سختی‌های شغل‌اش نوشته است.

هشت سال قبل در متروی تهران، قبل از اینکه پزشک شوند، در پویش اطلاع رسانی و آموزش برای هپاتیت از شبکه هپاتیت ایران شرکت داشتند. فعال، با انرژی، با انگیزه، در کنار مردم و با امید به آینده…و امروز دیگر در میان ما نیست، او خودکشی کرده است. شما مسئولین با پزشکان و مردم چه کردید؟

بررسی‌ها نشان می‌دهد وزارت بهداشت به انجام کارهای نمایشی روی آورده و برای خود دستاوردسازی می‌کند. رایگان کردن بیمه برای ۵ دهک اول، درمان رایگان برای کودکان زیر ۷ سال، درمان رایگان سرطان و درمان رایگان هپاتیت C جزو اقداماتی است که بدون هماهنگی با سایر ذی‌نفعان مانند سازمان برنامه و بودجه و بدون برنامه‌ریزی و برآورد هزینه صورت گرفته است.

این روزها به طور متوالی خبرهای خودکشی، مهاجرت، تغییر شغل، هتک حرمت و ضرب و شتم پزشکان کشورم را می‌بینم و می‌شنوم و براساس رسالت حرفه‌ای‌ام منتشر می‌کنم. اما این تعدد و تکرار، موضوع را برایم عادی نمی‌کند و روزبروز بیشتر درگیر افکارم می‌شوم. از خودم می‌پرسم ما چطور مردمانی هستیم که می‌بینیم بخش تاثیرگذاری از نخبگان کشورمان آماج انواع حملات ناجوانمردانه قرار گرفته‌اند اما یا دم برنیاورده و سکوت می‌کنیم و یا اندک اقداماتمان از مرحله نمایشی پا فراتر نمی‌گذارد؟؟ مگر نمی‌بینیم که سلامت مردم چطور در معرض خطر قرار گرفته است؟؟

یک پژوهشگر اجتماعی در یاددداشتی نوشت: قانون فرزندآوری با گذشت بیش از دو سال از اجرای آن فرصت مناسبی است که به لحاظ موفقیت و شکست ارزیابی شود.این قانون بسیار پر هزینه و مساله‌دار چه دستاوردی برای جامعه ایران داشته است؟