از شروع همه‌گیری جهانی کرونا بسیاری از متخصصین برجسته رشته‌های مرتبط علاج و برون رفت از تین معضل جهانی را در انجام واکسیناسیون فراگیر دانستند و به این ترتیب یک نهضت جهانی برای تولید واکسن به راه افتاد.

شرکتهای تک و چند ملیتی بزرگ و معروف تحقیقات و روش‌های رسیدن به واکسن را شروع کردند. همچنین کشورها و شرکتهای کوچکتر نیز سعی کردند از این دور عقب نمانند.

 

اخبار پیشرفت واکسن‌های سازندگان مختلف به سرعت مخابره میشد و همگان در جریان توسعه واکسنها و کارآزمایی‌های مراحل مختلف این کاندیدهای واکسن قرار می‌گرفتند. همین امروز هم میتوانیم آن اخبار را که از خرداد سال گذشته شروع شده و در آبان و آذر به اوج رسید بر پهنه اینترنت مشاهده کنیم. بخش هیجان انگیز این اخبار موفقیتهای واکسنها در کارآزمایی فاز سوم بود و از آن بیشتر قبول رگولاتوریهای معتبر برای استفاده اورژانسی از این واکسنها.

تمام این اخبار صرفا به صورت یک بخش خبری و شاید کمی پررنگتر از خبرگزاری‌های مختلف اعلان شده و میشود. برنامه سازی، فیلمبرداری و نمایشی از شروع یا نتیجه‌گیری در فازهای مختلف به ویژه فاز سوم را در جایی و از شرکتی مشاهده نکردیم.

 

اما در کشورمان، ایران، بخش خبری تولید واکسن از همان ابتدا تبدیل به ماراتن نمایش شد که هر نهاد یا شرکت مدعی ساخت واکسن تلاش کرده و میکند که آن را پرجلاتر و برجسته‌تر از باقی نشان دهد. استفاده از پروپاگاندای داوطلبی فرزند وزیر، ‌رییس فلان مجموعه و یا فرزند فلان نهاد در کنار سخنرانی و پیام رحمت مسئولین از راه دور و نزدیک که به صورت زنده در فضای تولید برنامه پخش میشود، همه بیش از آنکه یک خبررسانی باشد، نوعی تبلیغ و برنامه سازی است. 

 

حال سوال اینجاست که چرا ما برای شروع و انجام فاز سوم کارآزمایی نیاز به برنامه‌سازی و این قبیل نمایش‌ها داریم در حالیکه خارج از این مرزها همه این مراحل به صورت یک بخش خبری ساده اما پررنگتر انجام شده و میشود؟
نگاه برنامه ریزان این نمایش‌های فاز سه چگونه است که پخش خبر ساده زا برنمی‌تابند و حتما باید نمایش خود را با حضور مقامات کشوری و لشگری و اعوان و انصار به انجام برسانند؟

 

غیر از این نیست که یکی از این دو تفکر عمده پشت این نمایش‌ها است. علت اول پوپولیسم و علاقه مفرط ما به اغوای مردم در هر کار کوچک و بزرگی است که انجام میدهیم و دیگر اینکه از بی اعتمادی ویژه جامعه نسبت به اقداماتمان مختلف‌مان آگاهیم. هرگز فکر نمیکنیم که کار خوب ما اگر به ثمر بنشیند خودش بهترین و بزرگترین تبلیغ برایش خواهد بود. در حالیکه این قبیل نمایشها دیگر نخ نما شده و اگر از اهمیت کار نکاهد قطعا بر آن چیزی نخواهد افزود‌.