متاسفانه تقسیم بندی ضرایب محرومیت و الف و ب نمودن شهرها فقط بر اساس شرایط خود اون شهر کاملا غیر منطقی و غیرعلمیست، لازمه در کنار محرومیت خود شهر، سختی شرایط کار نسبی فرد در محل هم سنجیده بشه، مثلا فرض بفرمایید شهری در فاصله چهل کیلومتری و نیم ساعتی مشهد برای یک فرد ساکن مشهد برای طرح و کار بسیار مناسب است و شاید هر روز افراد خانواده به راحتی رفت و آمد کنن اما برای فردی که ساکن تهران یا شیراز یا اهواز هست، به نسبت شرایط زندگی سخت‌تری ایجاب میکنه و فرد ممکنه یک ماه خانوادشو نبینه، لازمه بجز محرومیت خود شهر وضعیت زندگی پزشک نسبت به اون شهر هم ملاک باشه، اینجوری پزشکی که خودش و خانوادش کلا ساکن شهری محروم هستن و در شهر خودش کار میکنه کیفیت زندگی و کاری و درامدی بسیار بهتری نسبت به پزشکی داره که ساکن جای محروم نیست چه جای محروم کار بکنه چه نکنه و این ظلمیه که به پزشکان ساکن مناطق غیرمحروم میشه

یکی میمرد ز درد بی نوایی یکی میگفت زردکی نمیخواهی وقتی نود درصد پزشکا در سیستم دولتی با سیستم قاصدک کارانه شون بیش از ۲۰ میلیون تومن نمیشه برداشتن سقف کارانه چه دردی ازشون رو دوا میکنه