به طور کلی پزشکانی که تخصص دارند یا حتی پزشکانی که تخصص هم ندارند، عضو انجمن‌های پزشکی هستند. لذا اگر ما حرف‌های انجمن‌ها را بشنویم، به این معناست که حرف تمام پزشکان این مملکت را شنیده‌ایم. در گذشته شاهد شکل‌گیری مجمع انجمن‌های پزشکی بودیم که متاسفانه همکاران هیچ دخالتی در آن نداشتند و ازسوی وزارتخانه مدیریت می‌شد. اگر قرار است مردم، تحصیل‌کرده‌ها و پزشکان صنف خود را اداره کنند، بهتر است خودشان تصمیم بگیرند. مثلا در حوزه پزشکی، پزشکان می‌توانند تصمیم بگیرند که امور چطور اداره شود نه یک مهندس یا فردی که تخصص این کار را ندارد. ما در ایجاد مجمع انجمن‌های پزشکی نیز بهتر بود این کار را انجام می‌دادیم که نکردیم. انجمن‌ها در حوزه‌های مختلف، راهکاری هستند برای اینکه دولت‌ها خود را خلاص کنند، اما دولت‌ها به جای سپردن امور به کاردان‌ها، به دنبال دخالت در همه امور هستند. 

خیر، اصلا ندارند. من ۵۰ سال در انجمن‌ها فعالیت کردم، مدتی رئيس هیات مدیره انجمن دندانپزشکی ایران و رئیس هیات مدیره انجمن جراحان دهان و فک و صورت ایران بودم. سا‌ل‌ها با این انجمن‌ها جلسه برگزار کردیم اما مساله این است که انجمن‌ها اصلا کاره‌ای نیستند. اختیارات آنها فقط در حدی است که تاریخ برگزاری یک کنگره چه ماهی باشد یا چه تعداد سخنران بیاورند و همایش را در چه ساعتی شروع کنند. انجمن‌ها هیچ اختیاری در مورد اینکه آموزش دندانپزشکی و پزشکی و آزمون کنکور به چه صورت باشد یا اینکه آیا سهمیه‌ای در نظر گرفته شود یا نشود، ندارند. از نظر من حتی یک سهمیه هم به هیچ‌کس نباید داده شود. هر کسی که لیاقت و علم دارد باید به دانشگاه برود و کسی که معدل پایینی دارد، نمی‌تواند در دانشگاه بنشیند و تازه احساس حقارت هم بکند. برای چه باید این شخص را به دانشگاه بیاوریم تا دکترا بگیرد؟ اگر خیلی دلمان به حال او می‌سوزد، باید به افراد سهمیه‌دار به شکل دیگری خدمت کنیم. برای او معلم خصوصی بگیریم و در دبیرستان معدل او را بالا ببریم که بتواند کنکور بهتری دهد. به این شکل عقده حقارت هم پیدا نمی‌کند. 

چرا پشت اتاق‌های بسته؟ همه چیز باید شفاف و علنی باشد. البته ما نمی‌توانیم در یک رسانه عمومی مثل صداوسیما عنوان کنیم که مثلا انجمن دندانپزشکی ایران قرار است در مورد تعرفه دندانپزشکی برای مردم تصمیم بگیرد. نباید مردم را راجع به این مسائل حساس کرد. مسلما این قبیل اتفاقات در اتاق‌های دربسته مورد بحث قرار می‌گیرد، چون مسائلی است که نباید برای مردم بیان شود. مردم  از مسائل تکنیکی و فنی اطلاع ندارند. همانطور که مهندسین از جزئیات رشته پزشکی و من از جزئیات رشته مهندسی اطلاعی ندارم. آنها باید صحبت‌ها را در اتاق‌های در بسته و میان خودشان انجام دهند و سپس رسانه‌ّها را در جریان بگذارند.

می‌بایست از طریق رسانه‌های صنفی به رسانه‌های عمومی داده ‌شود. کمااینکه اگر اخبار صنفی پزشکی مستقیما از رسانه‌های عمومی منتشر شوند، ممکن است باعث برداشت‌های اشتباه در افکار عمومی شوند. یک صنف خاص به طور تخصصی مسائل را بررسی می‌کند. من یک اطلاعات عمومی از ساختمان سازی دارم اما نمی‌دانم جزئیات قطر میل‌گرد و ... چیست و اگر در مورد آنها صحبت شود، متوجه منظور گوینده نمی‌شوم. انجمن‌ها می‌بایست به بررسی و ارزیابی اخبار پرداخته و آن را به رسانه‌های صنفی دهند، در نهایت اگر صلاح دانستند، از طریق رسانه‌های عمومی نیز پوشش خبری دهند. اما همیشه و در هر زمینه‌ای بهتر است که رسانه‌های تخصصی‌تر، پخش کننده خبر باشند. 

خیر نمی‌شناسم. البته چند ماهی هست که بازنشسته شده‌ام و مطب را هم تعطیل کرده‌ام. 

به نظر من رسانه صنفی پزشکی ابتدا باید با انجمن‌های مختلف جلسات متعدد داشته باشد، از آنها خبر بگیرد، اخبار را ارزیابی، جمع‌بندی و نتیجه‌گیری کند. درواقع ابتدا اطلاعات رسانه راجع به آن صنف پزشکی باید بالا برود، در مورد رشته‌های تخصصی مختلف صحبت شود و اطلاعاتی به دست بیاورد. به عبارتی، شخص رابط باید متخصص خبرنگاری پزشکی شود بدون اینکه مدرکی بگیرد. تا جایی که اگر کسی خواست یک خبر خوب پزشکی پیدا کند، به او مراجعه کند. در این صورت این رسانه تبدیل به رسانه تخصصی صنف می‌شود، می‌تواند ارزیابی درستی داشته باشد و اطلاع رسانی بهتری کند.

من هر دوی اینها را درست نمی‌دانم. قصد ما این است که آگاهی برسانیم و واقعیت‌ها را بگوییم. واقعیت‌ هم این است که من می‌خواهم به نتایج واقعی برسم و قصدم این نیست که با دندانپزشک یا فلان متخصص سازش یا تقابل کنم. من نباید مخالفتی با آنها داشته باشم. من به دنبال روشنگری هستم. اینکه اگر سوالی در مورد متخصصین زنان است و مردم آن را می‌پرسند، پاسخ صحیح آن چیست؟ من نمی‌خواهم از ابتدا با متخصصین زنان مخالف باشم و مدارکی علیه آنها درست کنم، چون در این صورت دیدگاه من تقابلی می‌شود و این درست نیست.

ابتدا راجع به کلیت بحث درمان به آگاهی دادن به عموم مردم می‌پردازم. یعنی سعی می‌کنم به آنها یادآوری کنم که هر کاری عوارضی دارد. باید بدانند که وقتی در هر رشته‌ای جراحی شدند، نیازمند مراقبت‌های بعد از جراحی هستند و فقط دکتر نیست که کار خود را انجام داده و تمام شده باشد، بلکه ادامه مسیر درمان را به دست مردم سپرده است. پس ابتدا سعی می‌کنم درخصوص سلامتی عمومی مردم آگاهی‌رسانی کنم که چطور سالم‌تر باشند، کمتر مریض شوند و اگر مریض شدند، برای هر بیماری، آگاهی و آموزش لازم را داشته باشند. مردم باید به روند درمان امیدوار باشند و بدانند که اگر به پزشک اعتماد نداشته باشند، بهبود نخواهند یافت. 

متاسفانه آشنایی ندارم.