به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، علی اکبر حقدوست گفت: برخی پزشکان ممکن است مخالف اجرای طرح سلامت خانواده باشند اما پزشکی خانواده و نظام ارجاع موضوعی است که اگر بخواهد بطور کامل پیاده شود، همه مخالف آن هستند و وقتی نمایندگان مردم در مجلس ببینند که مردم از اجرای این طرح رضایت ندارند، حتما به جمع معترضین خواهند پیوست.

وی افزود: هر یک از ما هر وقت اراده کنیم می توانیم به بهترین متخصص و فوق تخصص رشته های مختلف مراجعه کنیم و نظام ارجاع چنین موقعیتی را فراهم نمی کند و حتما مردم و سایر گروه ها، به درجاتی ناراضی خواهند شد. موضوع پزشکی خانواده و نظام ارجاع، پیچیده است و دولت هایی که آن را پیاده کرده اند، برنامه ای 10 تا 20 ساله داشته اند و کل نظام حاکمیت دنبال اجرای آن بوده است، اجرای پزشکی خانواده و نظام ارجاع به شکلی که در کشور ما در حال اجراست به نتیجه ای نمی رسد، حدود 20 سال است که از پزشکی خانواده و فواید آن صحبت می کنیم اما اراده سیاسی به معنای واقعی برای اجرای آن وجود ندارد و مقامات ارشد چندین بار ممکن است در سخنرانی ها از این طرح ها سخن بگویند اما در عمل، اگر این طرح ها به مشکل بخورند، پشت خالی کنند، به نتیجه ای نمی رسد کما اینکه در این مدت هم نرسیده است.

معاون سابق آموزشی وزارت بهداشت تامین منابع مالی پایدار را برای اجرای سلامت خانواده ضروری دانست و ادامه داد: ناثباتی که در مدیریت کلان سیاستگذاری در همه حوزه ها داریم در بهداشت و درمان نیز وجود دارد. یک دولت عوض می شود و کل سیاست ها، تغییر می کند. سیاست های ابلاغی مقام معظم رهبری چقدر مبنای کار سیاستگذاری حوزه سلامت است؟ وزرای مختلف در مجلس در ابتدای برنامه های شان در زمان رای اعتماد قول و وعده هایی می دهند اما برنامه های وزرا عمدتا آرزوها و آمال است که زمانی که گفته می شود هم نمایندگان هم وزرای پیشنهادی می دانند که اجرای این برنامه ها باهم، تقریبا غیرممکن است.

حقدوست تصریح کرد: در اجرای پزشکی خانواده در دوره های متوالی در کشور خیلی غفلت کرده ایم. چندسال پیش، اجرای نظام ارجاع برای بیماران تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی "ره" اجرا شد و اقشار نیازمند و آسیب پذیر، تحت پوشش نظام ارجاع قرار داشتند اما وضعیت آنها بهتر یا بدتر شد؟ نسخه های 01 و 02 پزشکی خانواده عمدتا به آناتومی پرداخته اند تا به محتوا. در اجرای طرح سلامت خانواده زمینه ارجاع معکوس چقدر دیده شده است؟ بهداشت و درمان کشور چقدر می توانند باهم اشتراک داشته باشند؟ نظام بهداشت ما با یک دیدگاه کاملا دولتی اما نظام درمان عمدتا با نگاه سرمایه داری اداره می شود. در کشور ما بخش خصوصی در خدمات سرپایی، یک رکن است و از نظر خدماتی که ارائه می کند قابل نادیده گرفتن نیست.

وی با اشاره به هماهنگی ناکافی در اجرای برنامه های پزشکی خانواده با بخش خصوصی اظهار کرد: بخش خصوصی می تواند در راستای اهداف کلان وزارت بهداشت نقش آفرین باشد. در دنیای آینده که به سرعت به ما نزدیک می شود وقتی روی تلفن همراه با هوش مصنوعی یک مشاور سلامت داشته باشیم که بعد از مدتی حتی نسخه های آن را بیمه بپذیرد داستان گفتمانی ما تغییرات زیادی خواهد کرد، 

به گزارش فارس معاون سابق آموزشی وزارت بهداشت در پایان گفت: در مورد تربیت پزشک نیز باید توجه کنیم که آینده شغلی آنها چیست و متناسب با آینده شغلی خودشان اقدام می کنند، در چند سال گذشته سه بار برنامه آموزشی پزشکی عمومی تغییر داده شده است. در این تغییرات، آموزش های سرپایی و کار در کلینیک و درمانگاه ها، پررنگ تر شده اما آموزش های کنونی نسبت به دهه های گذشته، کم اهمیت تر است. دوره های پزشکی در دهه های قبل با یکماه اطراق در مناطق روستایی همراه بود و اساتید به همراه دانشجویان در روستاها حضور داشت و این نوع رفتارها، کم رنگ تر شده است چون بخش عظیمی از پزشکان می دانند که به عنوان پزشک عمومی، جایگاهی نخواهد داشت و برنامه های خود را از دوران دانشجویی برای مهاجرت و یا اخذ تخصص تنظیم می کنند.