روز جهانی آگاهی از اختلال تکاملی زبان
اختلال تکاملی زبان یا Developmental Language Disorder که به اختصار DLD نامیده می شود، اختلالی است که از ظاهر کودک قابل تشخیص نیست و کودک هیچ‌گونه نشانه‌ای از بیماری‌های عصبی-تکاملی neurodevelopmental مانند اتیسم، کم شنوایی، ضربه مغزی، یا ناتوانی ذهنی ندارد اما در روند رشد طبیعی درک و بیان زبان، دچار مشکل جدی است. اهمیت توجه به این اختلال در این است که با وجود شیوع بالا، نمای بالینی واضحی ندارد و به آن لقب «اختلال تکاملی پنهان ولی شایع» داده شده است. تقریباً در یک کلاس ۳۰ نفره ۲ نفر از کودکان ممکن است دارای DLD باشند.
Raising Awareness Day for Developmental Language Disorder
(RADLD)
دومین جمعه ماه اکتبر هر سال برگزار می شود که امسال مصادف است با روز جمعه 27 مهرماه 1403
اختلال تکاملی زبان یا Developmental Language Disorder که به اختصار DLD نامیده می شود، اختلالی است که از ظاهر کودک قابل تشخیص نیست و کودک هیچ‌گونه نشانه‌ای از بیماری‌های عصبی-تکاملی neurodevelopmental مانند اتیسم، کم شنوایی، ضربه مغزی، یا ناتوانی ذهنی ندارد اما در روند رشد طبیعی درک و بیان زبان، دچار مشکل جدی است. اهمیت توجه به این اختلال در این است که با وجود شیوع بالا، نمای بالینی واضحی ندارد و به آن لقب «اختلال تکاملی پنهان ولی شایع» داده شده است. تقریباً در یک کلاس 30 نفره 2 نفر از کودکان ممکن است دارای DLD باشند.
این کودکان مشخصاً دیرگفتار بوده‌اند به این معنا که با اینکه انتظار می‌رود کودکان در سن 2 تا 2ونیم سالگی حداقل 50 کلمه بیانی داشته باشند یا عبارت‌ها و جملات دو یا سه کلمه‌ای بگویند؛ اما این کودکان در این مرحله مهم از رشد گفتاری خود دچار تأخیر واضحی هستند و والدین گزارش می‌کنند که فرزندشان هنوز درست صحبت نمی‌کند یا تک‌کلمه‌ای حرف می‌زند. این تأخیر، بیش از 6 ماه در مقایسه با هم‌سن و سال‌های خودشان می‌باشد.
همچنین ممکن است درست متوجه منظور حرف‌های اطرافیان نشوند و به اصطلاح، درک حرف‌های دیگران برایشان سخت است و متوجه دستوراتی که به آنها داده می‌شود، نمی‌شوند. بنابراین ممکن است به سؤالات، پاسخ درستی ندهند یا از حرف زدن در جمع، اجتناب کنند. این کودکان گاهی اوقات قادر به پیدا کردن کلمه صحیح برای جمله سازی نیستند و نمی‌دانند چگونه کلمات داخل جمله را در قالب یک دستور زبان صحیح کنار هم قرار دهند و در نتیجه جملاتشان، از نظر دستور زبان عجیب و غریب به نظر می‌رسند.
شیوع این اختلال، در بین کودکان پیش‌دبستانی و مدرسه‌رو، در جوامع مختلف حدود ۷ تا ۱۲ درصد گزارش شده که حداقل 6 برابر اختلال طیف اتیسم است ولی به همان میزان، برای سلامت کودک خطرناک است چراکه اگر زودهنگام و در اسرع وقت، سعنی حداکثر تا 5 سالگی، تشخیص داده نشده و درمان نشود، منجر به یک مشکل پایدار در تمام طول زندگی فرد می‌گردد به طوری که کودک نه تنها قادر به برقراری ارتباط کلامی درصت با اطرافیان نیست، بلکه در دوران مدرسه دچار مشکلات زیادی در خواندن و نوشتن و حل مسأله‌های ریاضی خواهد شد. مشکلاتی که این افراد در آینده با آنها روبرو خواهند شد، دوست یابی و حتی برقراری روابط سالم عاطفی و هیجانی با دوستان و اطرافیان و در نهایت ناتوانی در یافتن شغل مناسب، است. این کودکان به دلیل اینکه هیچ‌گونه مشخصه ظاهری از اختلال ندارند، معمولاً از دیدرس معاینات رایج متخصص اطفال، دور می‌مانند و به همین دلیل به آن لقب «اختلال پنهان ولی شایع» داده شده است.
متخصصینی که می‌توانند با آموزش مناسب، در شناسایی این کودکان کمک کنند، پزشکان خانواده، متخصصان اطفال، متخصصان مغز و اعصاب کودکان، روان‌پزشکان کودک و حتی مربیان مدارس هستند که به محض مشاهده علائم گفته شده، باید کودک را برای انجام غربالگری و ارزیابی‌های تشخیصی، به گفتاردرمانی ارجاع دهند تا پروسه مداخله زودهنگام برای پیشگیری از عمیق شدن مشکلات ارتباطی و سلامت روانی و هیجانی آنها آغاز گردد.
اختلال تکاملی زبان یا Developmental Language Disorder که به اختصار DLD نامیده می شود، اختلالی است که از ظاهر کودک قابل تشخیص نیست و کودک هیچ‌گونه نشانه‌ای از بیماری‌های عصبی-تکاملی neurodevelopmental مانند اتیسم، کم شنوایی، ضربه مغزی، یا ناتوانی ذهنی ندارد اما در روند رشد طبیعی درک و بیان زبان، دچار مشکل جدی است. اهمیت توجه به این اختلال در این است که با وجود شیوع بالا، نمای بالینی واضحی ندارد و به آن لقب «اختلال تکاملی پنهان ولی شایع» داده شده است. تقریباً در یک کلاس 30 نفره 2 نفر از کودکان ممکن است دارای DLD باشند.
این کودکان مشخصاً دیرگفتار بوده‌اند به این معنا که با اینکه انتظار می‌رود کودکان در سن 2 تا 2ونیم سالگی حداقل 50 کلمه بیانی داشته باشند یا عبارت‌ها و جملات دو یا سه کلمه‌ای بگویند؛ اما این کودکان در این مرحله مهم از رشد گفتاری خود دچار تأخیر واضحی هستند و والدین گزارش می‌کنند که فرزندشان هنوز درست صحبت نمی‌کند یا تک‌کلمه‌ای حرف می‌زند. این تأخیر، بیش از 6 ماه در مقایسه با هم‌سن و سال‌های خودشان می‌باشد.
همچنین ممکن است درست متوجه منظور حرف‌های اطرافیان نشوند و به اصطلاح، درک حرف‌های دیگران برایشان سخت است و متوجه دستوراتی که به آنها داده می‌شود، نمی‌شوند. بنابراین ممکن است به سؤالات، پاسخ درستی ندهند یا از حرف زدن در جمع، اجتناب کنند. این کودکان گاهی اوقات قادر به پیدا کردن کلمه صحیح برای جمله سازی نیستند و نمی‌دانند چگونه کلمات داخل جمله را در قالب یک دستور زبان صحیح کنار هم قرار دهند و در نتیجه جملاتشان، از نظر دستور زبان عجیب و غریب به نظر می‌رسند.
شیوع این اختلال، در بین کودکان پیش‌دبستانی و مدرسه‌رو، در جوامع مختلف حدود ۷ تا ۱۲ درصد گزارش شده که حداقل 6 برابر اختلال طیف اتیسم است ولی به همان میزان، برای سلامت کودک خطرناک است چراکه اگر زودهنگام و در اسرع وقت، سعنی حداکثر تا 5 سالگی، تشخیص داده نشده و درمان نشود، منجر به یک مشکل پایدار در تمام طول زندگی فرد می‌گردد به طوری که کودک نه تنها قادر به برقراری ارتباط کلامی درصت با اطرافیان نیست، بلکه در دوران مدرسه دچار مشکلات زیادی در خواندن و نوشتن و حل مسأله‌های ریاضی خواهد شد. مشکلاتی که این افراد در آینده با آنها روبرو خواهند شد، دوست یابی و حتی برقراری روابط سالم عاطفی و هیجانی با دوستان و اطرافیان و در نهایت ناتوانی در یافتن شغل مناسب، است. این کودکان به دلیل اینکه هیچ‌گونه مشخصه ظاهری از اختلال ندارند، معمولاً از دیدرس معاینات رایج متخصص اطفال، دور می‌مانند و به همین دلیل به آن لقب «اختلال پنهان ولی شایع» داده شده است.
متخصصینی که می‌توانند با آموزش مناسب، در شناسایی این کودکان کمک کنند، پزشکان خانواده، متخصصان اطفال، متخصصان مغز و اعصاب کودکان، روان‌پزشکان کودک و حتی مربیان مدارس هستند که به محض مشاهده علائم گفته شده، باید کودک را برای انجام غربالگری و ارزیابی‌های تشخیصی، به گفتاردرمانی ارجاع دهند تا پروسه مداخله زودهنگام برای پیشگیری از عمیق شدن مشکلات ارتباطی و سلامت روانی و هیجانی آنها آغاز گردد.
پایان پیام/
نظر خود را بنویسید