با توجه به اینکه پزشک خانواده در ایران هم در حال اجراست، بنده حساسیت بیشتری نسبت به این موضوع پیدا کردم. لذا وقتی یکی از بستگان را که از 5 سال پیش به استرالیا مهاجرت نموده و به‌عنوان پزشک عمومی درآنجا مشغول بکار بود را دیدم و قبلا از رضایت‌مندی او از درآمد و نحوه کارکرد در آنجا شنیده بودم، تصمیم گرفتم با ایشان به گفتگو نشسته و از جزییات و مراحل مختلف آن پرسش نموده و در اختیار همکاران محترم قرار دهم. شاید بتوان با تبادل نظر با اولیای امر و الگو قرار دادن آن، مشکلات پزشکان عمومی در ایران را حل نمود. 

این گفت‌وگو به صورت پرسش و پاسخ بوده و از ابتدای چگونگی ورود به آن سیستم برای پزشکان ایرانی و همین‌طور چگونگی کارکرد پزشکان عمومی در آن سیستم به صورت مرحله به مرحله پیش می‌رود.

 سوال: برای ورود به سیستم پزشک خانواده، چه مراحلی باید طی شود؟

پاسخ: ابتدا باید یک آزمون  AMC(Australian Medical Concil)و یک آزمون MCQ(Multiple Concile Question) که یک امتحان 150 سوالی و کامپیوتری است، داده شود. این امتحان در ایران برگزار نمی‌شود و نزدیکترین محل دبی و ترکیه یا کشور استرالیاست. هزینه آن در استرالیا 5 سال قبل 2100 دلار بود. همینطور یک امتحان  IELSTکه شامل 4 مرحله speaking, listening,reading   وwriting   بوده و حداقل نمره مورد قبول آن 7 از 9 و اعتبار آن 2 ساله است. این آزمون در ایران برگزار شده و ۲ نوع جنرال و آکادمیک دارد. کسانی که قصد مهاجرت دارند، نوع جنرال و کسانی که قصد کار و اقامت دارند نوع آکادمیک را امتحان می‌دهند. یک امتحان OET  (Ocupational English test ) هم داریم که شامل 4 دورهspeaking ,listening,  readingوwriting است و حداقل نمره قبولی آن  Bاز ِD  بوده واعتبار آن دوساله است.

OET  آسانتر بوده و سوالات آن در همه مراحل برخلاف IELST که سوالات عمومی است، به صورت کیس پزشکی است. متقاضیان باید سابقه 5 سال کار پزشکی در کشور خود یا در هر کشور دیگری را داشته باشند. سابقه کار توسط  Medical Concilارزیابی شده وهزینه آن 1500 دلار است. 

گواهی کار را باید از کارفرمای مرکزی دریافت کرد. یک نامه ساپورت Recommend هم نیاز است که باید از سوی 3 پزشکی که با ایشان کار می‌کردند تایید شده و همین‌طور به تایید 3 غیر پزشک مثل داروخانه، ٍماما ٍو پرستار مرکزی برسد. حدود 8 هفته طول می‌کشد تا آنها تایید کنند که چند درصد کاری که می‌کردند، معادل کار آنهاست و پس از تایید یک شماره به نام  ECFMGبه ایشان داده می‌شود که هر پزشکی شماره مخصوص به خودش را دارد. البته برای گرفتن آن دانشنامه لازم بوده واین شماره در کالیفرنیا صادر می‌شود.

 مرحله دوم مرحله پیدا کردن کار است. بعد از گرفتن  ECFMGمتقاضی باید دنبال کار بگردد که می‌تواند در بیمارستان یا کلینیک(مطب) باشد. پیشنهاد کار یا  job Offerرا باید دراسترالیا گرفت. یعنی با مراکز مختلف و کلینیک‌ها تماس گرفت و شرایط را گفت. همین‌طور سابقه کار و مدارک را ارایه داد. دانستن زبان دوم هم مهم است. قبل از شروع به کار یک مصاحبه وجود دارد که مدت آن 90 دقیقه و نام آن (pesci) است. این مصاحبه بین متقاضی و 4 پزشک که دارای بورد هستند صورت گرفته و متقاضی باید از سوی آنها تایید شده تا مشغول به کار شود. البته متقاضی قبل از ثبت نام امتحان  PESCIباید از کارفرما نامه داشته باشد. یعنی باید ابتدا با کارفرما تماس گرفته، مشخصات خود، امتحان‌های داده شده، سابقه کار ارزیابی شده، شماره  ESFMGو همینطور زبان دوم را که به آن مسلط هستند و همچنین توانمندی‌هایی که دارند، مثلا گذاشتن  IUDیا دوره ترک اعتیاد و.... را به کار فرما می‌گویند. در صورت تایید کارفرما، برگه‌ای از ایشان گرفته و در امتحانPESCI  شرکت می‌کنند. این امتحان پر استرس بوده و هزینه انجام آن حدود 3000 دلار است. همانطور که گفته شد، آزمون توسط 4-5 نفر گرفته شده و آنها کیس می‌دهند و مرتب کیس را سخت‌تر می‌کنند. یک نفر سوالات مدیکال و یک نفر سوالات  Etical(اخلاق پزشکی) را می‌پرسد. سوالات اخلاق پزشکی طبق قوانین استرالیا است. البته کتاب Etic هم موجود است و در مورد آن از بیمه هم می‌توان پرسید. البته بیمه مسئولیت مختص به خود، چون هر پزشک باید خودش را بیمه مسئولیت نماید و جواب  Pesciیک هفته تا یک ماه طول می‌کشد. جواب‌ّها به صورت گام به گام ارائه می‌شود. اگر مثلا امتحان زنان خوب نبود، پزشک باید امتحان زنان داده یا کورس آن را بگذراند که به صورت آنلاین وجود دارد. ولی اگر خوب بود و قبول شده باشند، می‌توانند کار را شروع کنند. البته بعد از امتحانات جواب امتحان را با نمرهECFMG بهMedicare  که مثل نظام پزشکی است، می‌فرستند.

 شماره نظام را که Australian Provider Number نام دارد، گرفته و می‌توانند مهر سفارش دهند و از روز بعد شروع به کار نمایند. شماره نظام را حتماٍ باید برای Immigration فرستاده تا ویزای کار دریافت کنند. زمان پاسخ آن خیلی کوتاه و دوره آن 4 ساله است. یک نکته دیگر اینکه تا 18 ماه اول باید در کلینیکی کار کنند که سوپروایزر داشته باشد تا اگر سوالی داشته باشند، آن را از سوپروایزر بپرسند. سوپروایزر متخصص پزشکی خانواده بوده و امتحانات را پاس کرده است. اگر سوپروایزر نخواهند باید 5/1 سال کار کرده و یک امتحان َ Amc clinicalبدهند که 16  station است و 14 تای آن باید پاس شود. اگر فرضاٌ 12 -13 مرحله پاس شود، باید دوباره امتحان بدهند. این افراد بعد از 4 سال می‌توانند پزشک خانواده شوند ولی برای اینکه پزشک خانواده شوند باید 3 امتحان بدهند (زیر 4 سال پزشک خانواده نیستند بلکه به‌صورت شیفتی و قراردادی کار می‌کنند). امتحان‌هایی که باید بدهند شامل AKTtest2-KFP است که تشریحی است و بعد  OSCIکه این مثل همان امتحان بالینی بوده وسخت‌تر از آن است و 12 هزار دلار قیمت دارد. بعد از دادن امتحان‌ها تبدیل به پزشک خانواده استرالیا می‌شوند. FRACGP(Fellow Royal Australian General  Practitione) 

کسی که بعد از 4 سال این مدرک را بگیرد، می‌تواند کلینیک زده یا کارفرما و سوپروایزر شود و هر تعدادی که بخواهد پزشک استخدام کند. اگر این امتحان پاس نشود، طی 4 سال از شروع به کار باید به دانشگاه رفته و یک دوره یک ساله ببیند. 

نکات: هر پزشک باید سالانه نزدیک به 1500 دلار حق عضویت به Medicare که مشابه نظام پزشکی است بپردازد. همین‌طور اجبارا باید بیمه مسئولیت پزشکان شود که البته بستگی به درآمد آنها دارد و بر اساس آن بیمه می‌شوند. سومین پولی که می‌دهند به Gp college   است.

محیط کار وشرایط کلینیک 

می توان کلینیک یک شیفته و یا کلینیک بزرگ داشت که مثل درمانگاه‌های ایران است. ولی هر کلینیک باید یک اتاق تزریقات به اسم  Treatment Room داشته باشد که شامل حداقل 2 تخت و دستگاه نوار قلب و امکانات  CPRبوده ولی الکترو شوک اجباری نیست. یک اتاق  CSRکه اتوکلاو و آشپزخانه باید داشته باشد. اطاق خواب پزشک وهمین‌طور اتاق پزشک  حتی برای شبانه‌روزی‌ها وجود ندارد. چون پزشک باید بیدار باشد. (اتاق تزریقات به تعداد پزشک بستگی دارد). هر کلینیک باید حداقل 2 پزشک داشته باشد. اطاق پزشک شامل تخت معاینه، چراغ بزرگ بالای سر، سیفتی باکس و وسایل معاینه است.

انواع کلینیک‌ها

کلینیک‌ها یا روزانه هستند یا سوپر کلینیک که 24 ساعته است. داروخانه حتما باید 24 ساعته بوده و در ۳ شیفت پزشک داشته باشد. در هر شیفت باید یک پرستار، یک منشی، یک سکیوریتی و همینطور پاتولوژی باشد. بعضی‌ها رادیوگرافی هم دارند. ضمناٌ هر کلینیک می‌تواند فیزیوتراپ، کایروپراکتیک و همین‌طور مشاور تغذیه داشته باشد ولی ماما فقط در بیمارستان است و کار غیر بیمارستان ندارد.

 ساعات کار کلینیک‌ها

غیر از سوپر کلینیک‌ها که شبانه‌روزی هستند، ساعت کار کلینیک به صاحب کار بستگی دارد. معمولاٌ از 8 صبح تا 5 عصر و بعضی‌ها از 7 صبح باز می‌کنند. برخی نیز تا 10 شب هستند. صاحبان کلینیک می‌توانند چند نفر غیر پزشک هم باشند ولی حتما ٌ باید حداقل یک پزشک باشند. همه کلینیک‌ها خصوصی بوده و دولتی ندارند. بیمارستان‌ها خصوصی و دولتی بوده و متخصصین می‌توانند هم در بخش دولتی و هم خصوصی کار کنند و مطب خصوصی داشته باشند.

 شرایط پرداخت:

ساعات کاری توافقی بوده وهمین‌طور طول مدت کار و همه چیز به شکل کامپیوتری کنترل می‌شود. در مورد مراجعه به پزشک بیمار تصمیم می گیرد که به یک پزشک خاص مراجعه کند یا به هر پزشکی که آنجا کار می‌کند. بیمار هیچ‌گونه پرداخت وجهی ندارد وهمه بیمه هستند و فقط یک نوع بیمه وجود دارد وآن بیمه Medicare است که با تمام سانترهای پزشکی قرارداد دارد و تمام کسانی که اقامت دارند، بیمه هستند و حق بیمه آنها از محل مالیات پرداخت می‌شود. اگر اقامت نداشته باشند باید خودشان را بیمه خصوصی کنند و یا ویزیت بدهند.

بیمه دولتی اکثر آزمایش‌ها را پوشش می‌دهد، به‌جز بعضی آزمایش‌های خیلی خاص که لیست دارند. رادیوگرافی، سونو و سی تی اسکن تحت پوشش بیمه ولی MRI  تحت پوشش نیست که افراد می‌توانند بیمه خصوصی کنند. 

 وضعیت بیمارستان‌ها

وضعیت بیمارستان‌ها هم دولتی و هم  خصوصی است. پزشک عمومی می‌تواند به هر دو جا ارجاع دهد و بیمار حتما از طریق سیستم ارجاع به متخصص مراجعه نماید. مگر درموارد اورژانس که نیاز به پزشک خانواده نیست.

درمورد ویزیت بیماران هیچ محدودیت خاصی وجود ندارد وچون برای هر مریضی باید وقت گذاشت، باید طوری تنظیم کرد که با تایم (زمان ویزیت) هماهنگ باشد و بیش از 40 مریض نمی‌توان دید.

ساعات کار پزشکان به قراردادشان بستگی دارد که چه ساعتی را انتخاب کنند. پرداخت‌ها هر 2 هفته یکبار تا ماهی یکبار است و آن هم بستگی به قرارداد بیمه با صاحب کلینیک دارد. دولت فقط بیمارستان‌ها را پوشش می‌دهد. هزینه‌ها به صاحب کلینیک پرداخت می‌شود و صاحب کلینیک طبق قرارداد به پزشک می‌پردازد. 

در مورد کارهای جانبی، هر پزشک می‌تواند به شرط آنکه دوره‌اش را دیده باشد، کار پوست انجام دهد. این دوره یک دوره آنلاین و یا حضوری است و هم دانشگاه‌ها و هم کالج GP آن را برگزار می‌کنند. 

ترک اعتیاد برای همه کلینیک‌ها اجباری است. یعنی هر کلینیک باید یک پزشک که کار ترک اعتیاد انجام می‌دهد، داشته باشد و البته باید دوره آن را گذرانده باشد. 

دانشگاه‌ها و کالج GP هم دوره برگزار می‌کنند. برای ترک اعتیاد با یک داروخانه خاص قرار داد دارند ومریض می‌تواند با هر کلینیکی تماس گرفته و سوال بپرسد که آیا متادون دارند یا خیر؟ سپس مراجعه کند تا دکتر نسخه کرده و از داروخانه بگیرد. حضور مشاور ترک برای کلینیک‌های بزرگ اجباری است و بستگی به کارفرما دارد اما کلینیک‌های کوچک اجباری نیست.

پرداخت بیمه به کلینیک‌ها به چند فاکتور بستگی دارد.

ساعت ویزیت بیمار از 8 شب تا 8 صبح و همین‌طور روزهای یکشنبه و تعطیلات و روزهای شنبه از ظهر به بعد دوبرابر است. 

زمان ویزیت برای هر بیمار بین 5-20 دقیقه که از 8 صبح تا 8 شب، بیمه 21 دلار به  کلینیک می‌پردازد و کلینیک به ازای هر بیمار ۱۰ دلار به پزشک می‌دهد. اگر ویزیت بالای 20 دقیقه باشد، این رقم 38 دلار است که نصف آن متعلق به پزشک است. اینها ویزیت اولیه است. اگر در ساعات غیر اداری باشد، رقم 44 دلار برای زیر 20 دقیقه و 88 دلار برای بالای 20 دقیقه منظور می‌شود. برای نوار قلب 15 دلار، برای بخیه‌ها بستگی به جای بخیه دارد که بخیه در صورت گران‌تر است. هر کدام ضرایبی دارد که نزد بیمه موجود است. 

پزشک فول تایم 37 ساعت در هفته کار می‌کند. یک پزشک می‌تواند چند جا کار کند ولی اگر تعداد ویزیت به‌طور غیر معمول بالا باشد، جریمه می‌شود. همان‌طور که گفته شد، ویزیت معمولی بین 5-20 دقیقه است و باید طوری تنظیم شود که مریض زیاد منتظر نماند و سریع هم ویزیت نکنند. 

 شرح وظایف پرستار

وظایف پرستار بستگی به کلینیک دارد. پانسمان، تزریقات، ECG، بخیه وآماده کرن بیمار بر عهده اوست. همچنین گذاشتن IUD وتمیز کردن اتاق پزشک به عهده پرستار است اما اصلی‌ترین کار پرستار تریاژاست که گرفتن شرح حال بوده و همینطور کارهای اولیه و کمک به گچ‌گیری وآتل که کلا کار گچ‌گیری وآتل را پزشک انجام می‌دهد.