حرمت مردم و حرفه‌‌های مختلف آن قدر زیاد هست که نمایندگان مجلس و مسئولین محترم دولتی باید از بیان سخنان سبک نسبت به آنها در منظر عام پرهیز کنند. مسئولین کشور و نمایندگان مردم باید توجه کنند که اگر همین مردم یا سازمان‌هایی مثل نظام پزشکی نباشند، پست‌ّها و صندلی‌های مدیریت و ریاست برای آنها متصور نیست. شرط اول برای مدیریت کردن این است که اساسا جامعه وجود داشته باشد. حالا که قرار است این جامعه وجود داشته باشد و افرادی هم بر آن مدیریت کنند، پس باید اصول مردم‌داری را حفظ و با مردم به روشی صحبت کنند که اعتماد آنها نسبت به موضوعات مختلف حوزه کاری خود، سلب نشود. ما توسط مجلس و دولت یک سازمان تشکیل و به آن رسمیت دادیم و بر دوش آن وظیفه گذاشتیم که یک کار دو منظوره را انجام دهد. هم از حقوق مردم و بیماران مراقبت کند و هم حقوق صنف را در نظر بگیرد. اگر به پزشکان می‌گوییم که یک شغل و حرفه را انجام دهید، از آنها می‌خواهیم که مالیات آن را هم بپردازند و بعد نظام پزشکی و سازمان مربوطه را مسئول این کار می‌کنیم . بند لام ماده ۳ قانون نظام دقیقا به همین موضوع اشاره دارد. سازمان نظام پزشکی مسئول مشارکت در تعیین مالیات و حصول آن است. این سازمان باید یک کار دو طرفه انجام دهد. برای صنف مالیات تعیین کند و در فرایند دریافت آن، به نفع سازمان مالیاتی مشارکت ‌کند. 

اگر قرار گذاشتیم که یک شخص و سازمان مسئول این کار باشد، نباید پشت تریبون، آن را بکوبیم و صحبت‌هایی کنیم که جامعه را به تنش بکشد. اصولا به چه دلیل اقدام به تشکیل سازمان می‌کنیم؟ سازمان تشکیل می‌شود که مطالبات توده‌وار و انبوه را تبدیل به یک موضوع سامان‌مند، روش‌مند و کانالیزه کند تا بعد بتوانیم بر اساس آن، مندرجات و درجه‌بندی‌هایی را که داشتیم، انجام دهیم و به نتیجه برسیم. از این بابت باید به قانون‌گذاران گوشزد کرد که اتخاذ شیوه‌های این چنین خواست منتقدان است نه خواست قانون‌گذاران یا مجریان. کسی که خود قانون می‌گذارد یا مجری قانون است، نباید منتقد به خود باشد. افرادی که از بیرون نگاه می‌کنند، باید منتقد باشند.

اگر هم گپ یا خلائی وجود دارد، قانون‌گذاران باید به سمت جبران آن حرکت کنند، نه اینکه وقتی مردم، وکلای مجلس و مسئولین دولت را مامور به انجام کاری کرده و می‌خواهند که از جانب آنها قانونی وضع کنند، خودشان بعد از مدتی به قانون اعتراض ‌کنند. این مساله به نوعی فرار به جلو محسوب می‌شود. گویا ژست‌های پوپولیستی آن قدر جذابیت دارد که برخی اشخاص از آن برای دست‌یابی به بعضی اهداف خود استفاده می‌کنند. در حالی که این ژست‌های صرفا ممکن است تا روزهای اندکی در نزد مردم جلوه داشته باشد. بنده هشدار می‌دهم که بنیان جامعه با این روش‌های پوپولیستی برقرار نمی‌ماند. آن چیزی که مبرهن است، باید بر آن تاکید کرد و همگان را به آن توصیه کرد این است که اساسا جایگاه طرح مسائل کارشناسی در محافل کارشناسی است و انتقال آن به انظار عام و تریبون‌های صدا و سیما، نه‌تنها ما را به سر منزل مقصود نمی‌رساند، بلکه از حرمت آن جایگاه هم کم می‌کند. 

باید دید که دوستان مطرح کننده بحث فرار مالیاتی پزشکان، آیا این مباحث را به جلسات کارشناسی آورده‌اند یا خیر که ما می‌دانیم نیاورده‌اند و اگر این چنین است چرا این قدر بی مهابا به سرمایه اجتماعی کشور می‌تازند. به هر حال جامعه پزشکی سرمایه اجتماعی و جزء محارم جامعه است. مردم به آنها اعتماد کرده و مسائل شخصی و خصوصی خود را با آنها مطرح می‌کنند. اگر هم خطایی متصور باشد، جایگاه طرح آن در محافل کارشناسی است. اینکه با این روش‌ها صورت مردم را سرخ نگه داریم، باعث سلب اعتماد آنها می‌شود. بنده از باب نصیحت به این آقایان توصیه می‌کنم که فضا را به سمت تهدید سرمایه اجتماعی منحرف نکنند. من این رویه را انحراف از مسیر می‌دانم. از ایجاد هرج‌ومرج، تنش بیهوده و آشوب خودداری کرده و آرامش مردم را که یک اصل مهم است، فدای منافع شخصی نکنند. من این نوع رفتارها را هوای نفس می‌دانم و قصد دارم که از دید جامع‌تری به آن نگاه کنم. موضوع اساسی این است که آیا باید در انظار وارد این مباحث شد یا خیر؟ 

از سازمان نظام پزشکی هم می‌خواهم با مسئولینی که موضع گیری‌های آنها یا ناشی از جهل به موضوع است یا نیت خاصی دارند، از باب نصیحت وارد شود و حتما لازم است که حدود اختیارات و وظیفه را به آنها گوشزد کند. شهروندان بر مسئولینی که بر آنها مدیریت می‌کنند، حقوقی دارند.

باید آرامش مردم و آرامش حرفه‌مندان پزشکی را که بخشی از مردم هستند، حفظ کنیم. خود ما هستیم که فرزندانمان را برای تحصیل در این رشته می‌فرستیم‌ تا فردا بتوانند به درد جامعه بخورند و گرفتاری‌ها و نگرانی‌های جامعه را مرتفع کنند. برای حفظ این آرامش باید از ورود به این مباحث که جز سردرگمی مردم و دلخوری حرفه‌مندان دستاوردی ندارد، پرهیز کنیم. گاهی احساس می‌شود که این یک دام است که برخی تعمدا یا ناآگاهانه برای به چالش کشیدن جامعه پزشکی پهن کرده‌اند. این رفتار در جهت نیت دشمنان مملکت است. دشمنانی که سعی در تخریب ذخایر استراتژیک علمی دارند و من نگران این مساله هستم. امروزه لازم است که شهروندان به تقویت یکدیگر بپردازند و اگر ایرادی می‌بینند، مشفقانه در جهت رفع آن بکوشند. نه اینکه صحنه تلویزیون و جامعه را به سمت خشونت پیش ببرند. این زد و خوردهای کلامی، روزی به زد و خورد اجتماعی می‌انجامد. 

اولین سرمایه پزشک اعتماد مردم است و اولین مولفه‌ای که در بهبود بیمار نقش دارد، اعتماد به سلامت، تبحر پزشک و دانش اوست. اگر قرار باشد به مردم عینک بدبینی بزنیم، بیمار به هیچ‌وجه بهبود پیدا نمی‌کند و جدا از بیماری جسمی، وارد بیماری اجتماعی و روان‌تنی هم خواهد شد. در این مواقع شاید لازم باشد که در کنار جامعه پزشکی، بزرگان جامعه هم ورود کرده و این افراد را نهی و پرهیز دهند. از نظر بنده برخی از ما تربیت‌ اجتماعی و مدیریتی نداریم و به همین خاطر است که برخی افراد این چنین سرکشی می‌کنند. 

امروز متاسفانه مد شده که برخی به جامعه پزشکی به‌عنوان گروه مرجع مردمی، درشت‌گویی می‌کنند. آنهایی که اقدام به درشت‌گویی کرده و بدون ملاحظه، صرفا با تکیه بر آماری که احتمالا خودشان هم می‌دانند که صحت آن کاملا زیر سوال است، این چنین بی محابا معتمدان جامعه را که به نوعی حبل المتین و محارم جامعه هستند مورد شماتت قرار می‌دهند، مطمئن باشند که خدمت نمی‌کنند.  وقتی می‌گوییم بخشی از جامعه فرار مالیاتی می‌کنند، ابتدا اقرار می‌کنیم که خود ما قانونگذاران ضعف داریم. اگر نه نباید قانون را طوری طراحی می‌کردیم که خللی داشته باشد که از آنجا فرار مالیاتی صورت گیرد. اگر هم چنین خللی را شناسایی کردیم، باید آن را ترمیم و مسدود کنیم. این توهین به خود ماست. من فکر می‌کنم که در حرکت بعدی، مجلس و دولت هم باید از این اظهارات شاکی باشند و باید دولتی‌ها و مجلسی‌ها را در صندلی شاکی قرار دهیم.