پایگاه خبری پزشکان و قانون؛

جناب آقای میرزاده، ‌نماینده محترم مردم گرمی و سخنگوی کمیسیون آموزش مجلس

با سلام و احترام

چندی پیش فرموده‌اید: «بخش خصوصی بیمارستان و امکانات دارد‌, چرا نباید اجازه داد با راه‌اندازی دانشگاه غیر‌انتفاعی، پزشک و پرستار تربیت کند؟!»

کدام امکانات؟! کدام بیمارستان؟!

به عنوان یک دانشجوی پزشکی سابق دانشگاه آزاد که ۲۴ سال قبل فارغ‌التحصیل شده می‌پرسم: «آیا وجود بیمارستان و هیات علمی قبل از ایجاد دانشگاه ضروری است یا قرار است این امکانات ضروری بعد از موافقت و افتتاح دانشگاه و دانشکده پزشکی ساخته شود؟»

دانشگاه آزاد اسلامی نماد آموزش در بخش خصوصی است. تعداد و محل ایجاد واحدهای این دانشگاه را نیک می‌دانید. فقط در مریخ شعبه ندارد! برخی از واحدهای این دانشگاه در یک مغازه دو دهنه افتتاح شده‌اند! در دورقوزآباد سفلی! تعداد واحدهای پزشکی این دانشگاه هم کم نیست.

دانشگاه من، یک مدرسه راهنمایی استیجاری بود با ده کلاس! که اکنون بعد از گذشت ۳۲ سال از افتتاح، هنوز بیمارستان اختصاصی ندارد. نه فقط آن واحد، بلکه غالب واحدهای دانشگاه آزاد، بیمارستان ندارند و وابسته به قرارداد با بیمارستان‌های دولتی و تامین اجتماعی هستند.

دانشگاه آزاد چند واحد پزشکی و پیراپزشکی دارد؟ 
چند بیمارستان دارد؟ 
چند واحد از این دانشگاه بیمارستان دارد؟ 
انگشت شمار بیمارستان‌های دانشگاه آزاد کی افتتاح شده‌اند؟ 
چند سال پس از افتتاح واحد پزشکی؟ سی و چند سال؟؟ 
نسبت هیات علمی به دانشجو در این واحدها چقدر است؟

دانشگاه‌های پردیس بین‌الملل هم نمونه دیگری از دانشگاه‌های خصوصی هستند. 
بیمارستان دارند یا هیات علمی؟

اگر مراد از اصرار به آموزش پزشکی در بخش خصوصی، اخذ شهریه آزاد از دانشجویان مشتاق و سپس انتقال ایشان به بیمارستان‌های دولتی و تامین اجتماعی و رها کردن ایشان است، دانشگاه آزاد و پردیس‌ها کفایت می‌کنند که در این سیاست‌, ید طولایی دارند.

آموزش پزشکی بازار پرسودی است که وسوسه آن همچنان در سر سرمایه‌داران است.

و اگر مراد دانشگاه به مفهوم واقعی است، سوال را مجددا می‌پرسم. کدام امکانات؟ کدام بیمارستان؟ کدام هیات علمی؟

آموزش پزشکی خصوصی در ایران جدید نیست. نام جدید نیاز ندارد.

آموزش پزشکی نیاز به بخش خصوصی ندارد؛

که آزموده را آزمودن خطاست.