طبیعتا در این میان متولی اصلی وحدت صنفی تنها سازمان شبه صنفی پزشکان است که متاسفانه سالهاست بر خلاف نص صریح قانون از تبیین پیش‌نویس آئین‌نامه حدود صلاحیت‌های حرفه‌ای تخطی کرده است و لذا مخاطب اصلی مطالبه وحدت، سازمان نظام پزشکی است.

اما نادیده گرفتن نقش تک تک آحاد جامعه پزشکی و خصوصا فعالان صنفی و انجمن‌های علمی و صنفی نیز خطایی نابخشودنی در آسیب شناسی تقابل داخلی صنفی است.

وقتی از وحدت صنفی سخن می‌گوییم به مفهوم نادیده گرفتن تضاد و تقابل منافع نیست، بلکه به منزله خانوادگی دانستن اختلاف درون صنفی و ید واحده بودن جامعه پزشکی در برابر تهدیدات کلیت صنف است. با این دیدگاه انفعال ناشی از ناامیدی از اصلاح امور در کنار رادیکالیسم برآمده از بدبینی نسبت به سایر اعضاء خانواده پزشکی از یکسو و تهدیدات خارج از صنف از دیگرسو، همچون تیغه‌های قیچی، منافع واحد صنف را تهدید می‌کنند.

ای کاش فعالان و انجمن‌های علمی و صنفی به صرف تفاوت دیدگاه‌ها و منافع جزئی یکدیگر را دشمن نپندارند و با منکوب نمودن سایر اعضاء خانواده، گل به خودی نزنند و اگر گوشت هم را می‌خورند، استخوان یکدیگر را دور نیندازند که در این صورت، وحدت صنفی دست یافتنی خواهد بود.