به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، عباس کبریایی‌ زاده درباره تخصیص ارز دولتی به صنعت داروسازی اظهار کرد: اگر دولت تدبیری بیندیشد که آزادسازی نرخ ارز دارو فشاری به مصرف کنندگان وارد نکند، منطقی ترین روش حذف ارز دولتی داروست.

وی افزود: اگر دولت پوشش بیمه‌ای داروها را افزایش دهد و فرانشیز دارو از ٧٠ به ٩٠ درصد برسد و کمک مالی به صنعت داروسازی صورت گیرد و تسهیلات بانکی در اختیار صنعت قرار گیرد، شرکت‌های داروسازی در گشایش اعتبار و خرید ماده اولیه دچار مشکل نمی‌شوند. به طور کلی منطق حکم می‌کند که ارز حمایتی در تولید و واردات دارو نداشته باشیم.

کبریایی‌زاده بر اینکه ارز ارزان فسادآور است، اظهار کرد: باید توجه داشت که در تخصیص ارز ارزان امکان فساد اقتصادی وجود دارد و اگر دولت بتواند تخصیص ارز را مدیریت کند منطقی ترین شکل این است که ما چندگانگی ارز در صنعت دارو نداشته باشیم.

نایب رئیس سندیکای صاحبان صنایع داروهای انسانی درباره چالش‌های ارزی صنعت داروسازی در سال گذشته اظهار کرد: سال گذشته بخشی از صنعت دارو ارز دولتی دریافت کرد اما در مواردی وزارت بهداشت و دولت نتوانستند به موقع ارز حمایتی را به دست تولید کنندگان برسانند و شرکت های داروسازی مجبور شدند با ارز آزاد مواد اولیه مورد نیاز را تأمین کنند.

وی یادآور شد: از طرفی سال گذشته به دلیل نابسامانی در سیستم بانکی کشور شرکت‌های داروسازی دچار چالش شدند چرا که مجبور بودند کالا را با ارز آزاد وارد کنند اما نتوانستند به موقع مواد را ترخیص کنند و وزارت بهداشت به زحمت افتاد تا توانست مقررات را جا بیندازد تا شرکت‌های داروسازی بتوانند به موقع نیاز خود به مواد اولیه را تأمین کنند.

کبریایی‌زاده اضافه کرد: البته اکنون امور مربوط به ارز واردات مواد اولیه کمی هموار شده است و شرکت‌ها با آرامش بیشتری فعالیت می‌کنند.

نایب رئیس سندیکای صاحبان صنایع داروهای انسانی در ادامه گفت: در سال‌های دور بخش عمده‌ای از شرکت کنندگان نمایشگاه‌ها و تامین کنندگان مکمل‌های غذایی را شرکت‌های خارجی تشکیل می‌دادند، اما امروز شاهد فعالیت مناسب شرکت‌های داخلی در بخش مکمل‌های غذایی و رژیمی هستیم.

به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان وی در پایان افزود: نیرو‌های انسانی سرمایه‌های کشور هستند زیرا پیشرفت‌های کشور‌های نسلی است و زمینه را برای نسل بعد آماده می‌کند، اما یکی از نقص‌های بزرگ ما آموزش است، تمام کسانی که در هر بخشی کار می‌کنند نیاز دارند تا دوره‌های آموزشی را بگذرانند تا  آموزش رواج پیدا کند، اما منظور صرفا آموزش دانشگاهی در دانشگاه‌ها  نیست زیرا در این مکان‌ها آموزش به اندازه کافی وجود دارد.