واقعیات تلخ را به مردم بگوییم
باید این واقعیت را برای مردم جا بیندازیم که این ویروس ناگهان از جهان هستی محو نخواهد شد، و چیرگی بشر بر بیماری ناشی از آن نیز زمان زیادی می طلبد. شاید بتوان مجدودیت ها و عادات بهداشتی امروز را اندکی تعدیل کرد، اما نمی توان ناگهان از آنها دست کشید. به مردم یاد بدهیم که چگونه کم کم به آن عادت کنند. نکند ناگهان و از ترس و واهمه ی ادامه این شرایط، محدودیت ها را به یکباره بشکنند و عده زیادی را به نابودی بکشانند؟!...
ثابت شده، همه کسانی که با پرتاب خود از ارتفاع خودکشی می‌کنند، واقعا با قصد قبلی این کار را انجام نداده اند! روانپزشکان معتقدند، خیلی از اینها دارای بیماری "ACROPHOBIA" یا «بلندی هراسی» (ترس بیمارگونه از ارتفاع) هستند. آنها ممکن است حتی بدون داشتن پیش زمینه خودکشی، در زمان قرار گرفتن در ارتفاع، دچار ترس بیمارگونه ای شوند که برایشان جانکاه و غیر قابل تحمل است. لذا برای فرار هر چه سریع تر از این ترس، و رهایی از این اضطراب شدید، خود را به پایین پرت می کنند و...
امروز «قرنطینه» ، که دو ماه پیش برای مسئولین ما یک واژه ترسناک و امنیتی جلوه می کرد، برای همه جهانیان یک واژه آشناست. برخی آن را با نام «فاصله گذاری اجتماعی» صدا می زنند، بعضی «در خانه ماندن» تعبیر می کنند، و... و در همه حال، منظور همان قرنطینه نسبی است!
انسان موجودی اجتماعی است. حتی در افرادی که خیلی اجتماعی نیستند، «محدودیت» رفت و آمد و تماس با همنوع، می تواند آزار دهنده باشد. «کورونا» یک بیماری بسیار مرموز است که به چند دلیل، تا امروز خرد و هوش بشر را به سخره گرفته. مهمترین این دلایل، سرعت همه گیری و سرایت آن است که شگفت آور می نماید. به همین دلیل، برای موجود خودخواهی چون انسان، که نه برای نجات هم نوع، که برای حفظ جان خودش در خانه ماندن را به جان می‌خرد، نامشخص بودن زمان اتمام این قرنطینه، کم کم تبدیل به یک «فوبیا» و ترس شده است.
من بسیار بسیار مضطربم... از اینکه، ترس از این محدودیت ها، باعث شکستن بیمارگونه محدودیت‌ها شود؛
سرازیر شدن انسان ها به خیابان ها و جبران آن کمبودها و دوری های چند هفته ای، و متعاقب آن، رشد انفجارگونه بیماری و... فاجعه!
گمانم خیلی زود باید تکلیف مردم را روشن کرد! شاید تنها جمله زیبا و صادقانه رییس جمهوری عزیزمان بعد از شیوع کورونا، همین بود که گفت: باید به جهانی با وجود کورونا عادت کنیم! این ترکیب بد شگون، تا چند سال ادامه دارد. باید این واقعیت را برایشان جا بیندازیم که این ویروس ناگهان از جهان هستی محو نخواهد شد، و چیرگی بشر بر بیماری ناشی از آن نیز زمان زیادی می طلبد. شاید بتوان مجدودیت ها و عادات بهداشتی امروز را اندکی تعدیل کرد، اما نمی توان ناگهان از آنها دست کشید. به مردم یاد بدهیم که چگونه کم کم به آن عادت کنند. نکند ناگهان و از ترس و واهمه ی ادامه این شرایط، محدودیت ها را به یکباره بشکنند و عده زیادی را به نابودی بکشانند؟!...
29/1/99
پایان پیام/
نظر خود را بنویسید