روی شیرین این تصمیم، حل شدن  سرنوشت بیماران بلاتکلیف و سرگردانی است که به علت نبود تخت کافی بی‌پوشش مانده بودند اما روی دیگر این تصمیم، بسیار نگران‌کننده است زیرا اگر شیوه اداره بیماری تغییر نکند، با پایان یافتن دخیره راهبردی کشور یعنی بخش خصوصی و نیروهای مسلح، فروپاشی نظام درمان و سپس سلامت قطعی خواهد بود.
 
ذخایر راهبردی فقط میتوانند در مقاطعی کوتاه و برای فرازهای زودگذر به کار آیند و اگر تصمیمات حوزه بهداشت و پیشگیری نتواند زنجیره انتقال را بشکند، به سرنوشت مشابه مراکز اولیه مبتلا خواهند شد.

گروه پزشکان و قانون به شکل آشکار  اخطار می‌کند که دست بردن به ذخایر راهبردی درمان کشور بدون آنکه سیاست‌گذاران سیاستی نو برای پیشگیری‌محور کردن نبرد بیاندیشند، تنها مسکنی موقت و آرامشی قبل از طوفان خواهد بود.

وقت تنگ است؛ کاری باید کرد.