«اهالی مستقل ‌فرهنگ» به عنوان شاخص‌ترین گروه‌های متوسط شهری تا حال هیچ امانی نداشته و جز سرگردانی به دست سلایق مدیران سیاسی و غیر‌فرهنگی و بعضا ضد فرهنگی سرنوشتی نیافته‌اند و قسمتی از ساخت قدرت نیز بدون اِبا، تمایلشان را به حذف معنوی و مادی این گروه نشان داده‌اند. این دسته از اصحاب فرهنگ، زندگی فقیرانه و درویشانه خود را به سختی ادامه داده و خواهند داد و مالیات‌ستانی از آنان مانند کندن موی از کف دست خواهد بود و جز دردسر‌سازی برای بوروکراسی چیزی عایدشان نخواهد کرد. 

از طرفی «صاحبان موقعیت‌های فرهنگی دولتی و حاکمیتی» مانند صدها موسسه و بنیاد و نشریه و جریده‌ کوچک و بزرگ هم آنچنان در ساخت قدرت تنیده‌اند که مالیات‌ستانی از آنان مانند گرفتن نوزاد گرسنه از سینه مادر مهربان و مسرف است که فرزندان دلبند و لوس خود را با این شیوه ساکت نگاه می‌دارد.

«سلبریتی‌ها» که بدون شک با ابزار‌های نفوذ خود از چنگال ممیزین خواهند گریخت و همچون دیگر اعضای دهک‌های بالا با اندک مبلغی، از دریای خروشان ادارات مالیاتی خواهند گر

و در نهایت تنها گروه‌هایی که به شدت در تله مالیاتی گرفتار خواهند شد، «شرکت‌ها و مجموعه‌های کوچک و متوسط فرهنگی» خواهند بود که از قضا بیشترین تاثیر و تولید فرهنگی را دارند و رنجکش‌ترین نفرات و دلسوزترین طبقه فرهنگی هستند و آسیب به آنها از طریق اخذ مالیات، هرچه نحیف‌تر نمودن بیشتر این شجره نحیف‌ است.

پایگاه خبری گروه پزشکان و قانون مانند دیگر فعالان فرهنگی و رسانه‌ای این تحول را ناگوار و نوعی عقبگرد تلقی می‌کند و آن را برای اندک باقی‌مانده نیروهای زایا و خلاق فرهنگی به مثابه محروم شدن از پایه‌ای‌ترین نیازها می‌داند. 

آنچه که به عنوان راه‌حل می‌توان ارائه کرد این است که با دخیل نمودن صاحبان نظر این عرصه و انجمن‌های صنفی متنوع از صدور احکام کلی برای اهل فرهنگ دوری شده و همه آنها به یک چوب رانده نشوند .

در مورد مالیات بخش کشاورزی تنها می‌توان گفت که حاکمان با اخذ مالیات از قوی‌ترین طبقه اجتماعی طرفدار خود دست به ریسکی بسیار عجیب می‌زنند. زیرا نیروهای سیاسی حامی‌ بخش کشاورزی اینک ‌در همه ارکان نظام رسوخ دارند؛ حتی اگر خانه‌هاشان اینک در الهیه و فرشته باشد و این حامیان از هیچ کاری برای طبقه خود دریغ نخواهند کرد. 

«احتیاج» چه بلاهایی که نازل نمی‌کند!...