بعنوان یک عضو جامعه پزشکی ایران این حرکت را بفال نیک گرفته و آنرا سر آغاز حرکتهای صنفی راهبردی بیشتر میدانم چرا که اولا جامعه پزشکی ایران در شرف تحولات عمیق بینشی و ارزشی میباشد که خود بودن چنین اقدامات صنفی را برای پویایی صحیح و حفظ و ایجاد ساختار درست علمی و اقتصادی میطلبد و ثانیا داشتن یک روحیه صنفی مطالبه گر بقای صنف را در آینده تضمین مینماید.

 برای درک بهتر مطلب فوق باید گفت که در صنف پزشکی که کاری خدماتی دارد علم و هنر حرف اول را میزند و خدمت گیرنده طالب دانش فروشنده خدمت است که میبایست این دانش را ذره ذره و با دقت بیاموزد و این امر زمان زیادی میبرد که حاصلش از دست دادن فرصت برای فعالیتهای اقتصادی دیگر است ، از طرفی در رشته های پزشکی بدلیل حجم سنگین و وسعت علم اگر بخواهی بکار دیگری نیز دست یازی هنرآموز و دانشجوی خوبی نخواهی شد و متاع خوبی برای ارائه نخواهی داشت لذا  تعرفه های خدمات پزشکی  باید و باید به گونه ای باشند که اولا جوابگوی نیازهای اطبا در زندگی روزمره ، آنهم یک زندگی رو به بالا بوده و ثانیا یک تعرفه واقعی بر اساس تورم روز باشد که این امر بالطبع میسر نمیشود مگر اینکه تعیین نرخ تعرفه های پزشکی همانند دیگر اصناف بدست خود صنف پزشکی باشد.

 خارج کردن اختیار تعرفه گذاری از دست صنف پزشکی با اهداف خاصی در مدت بیش از سی سال ،آنهم توسط لابی های قدرت و بصورت کاملا قانونی انجام شده که در مورد چند و چون آن نوشتارهای موشکافانه زیادی موجود هست ،لذا قطعا راه باز پس گیری آن نیز به این آسانی ها نخواهد بود بالاخص که تبلیغات زیادی نیز برای پایین بودن آن در سطح جامعه انجام گرفته چرا که نگاه سیستم اجرایی به تعرفه صرفا و صرفا اقتصادیست و سیستم به دلیل خاصیت اجرایی خود ناتوان از گسترش و عمق دید خود میباشد (این نکته در تمامی کشورها صادق است). لذا باز پس گیری حق قانونی و منطقی خود ،یعنی حق تعرفه گذاری قطعا چالشها و سختی های بسیاری خواهد داشت که صبر و اتحاد طولانی میطلبد.

  طبعا تشکیل گروههای مجازی برای باز پس گیری تعرفه قدمی مثبت است اما بدون شک ناکافی، چرا که فرآیند اقدامات برای این مهم بقدری پیچیده و دشوار است که اتحاد و همفکری بایسته و در خور خود را میطلبد.
 موانع در این راه بسیارند من جمله تفکر انتزاعی و نا امیدانه بیشتر اعضای صنف ، این مانع به نظر این حقیر  بحدی قویست که سیستم حاکمیتی همیشه به آن دلخوش دارد و یقیننا اگر روزی صنف از این مانع بزرگ خودناباوری بگذرد هیچ راهکار قانونی و غیر قانونی سیستم اجرایی نمیتواند در برابر خواسته او تاب بیاورد و محکوم به تسلیم است.

نکته مهمی که در این راه میبایست بدان توجه نمود ،بخصوص فعالان صنفی، حفظ تداوم حرکت و آگاه سازی جمعیست تا اعضای صنف به خود باوری مورد نیاز برسند ، بعد از آن دیگر ما را کاری نیست و لشکری از مجربین و اعضای صنف همچون سیل بنیان کن عمل خواهند نمود.