به عنوان مثال طبق تجربه‌‌ یکی از همکاران، یک بیمار ایشان که افسردگی داشته و تحت درمان و کنترل بیماری بود، دچار احساس خستگی، کم‌توانی، خواب‌آلودگی می‌شود، در نگاه اول توجه پزشک بیمار که یک روانپزشک است، معطوف به شعله‌ور شدن علائم افسردگی می‌شود و سعی در افزایش و تغییر داروهای روانپزشکی او می‌کند اما پس از مدت‌ها تغییر دوز و تجویز درمان‌های جدید جوابی مشاهده نمی‌شود، نباید هم بشود! چرا که بیمار ممکن است دچار کم کاری تیرویید، نارسایی آدرنال یا سایر بیماری‌هایی باشد که علائم فوق را می‌دهند یا مثلا یکی از داروهای بیمار عامل وضعیت جدید است. مثلا همین بیمار ممکن است لیتیوم کربنات مصرف کند و این خستگی و خواب‌‌آلودگی بیمار می‌تواند ناشی از هیپوتیروییدی حاصل از لیتیوم باشد .

هنر پزشک کاردان این است که وقتی تغییر یا افزایش دارو برای‌ بیماری زمینه‌ای کفایت نکند به سایر تشخیص‌های افتراقی یا عوارض جانبی داروهایی که بیمار مصرف می‌کند، فکر کند و با کشیدن موی تشخیص از ماست علایم مشترک بیماری‌ها به کمک بیمار خود بشتابد.

خستگی و خواب آلودگی بیمار مورد مثال پس از انجام تست‌های عملکرد تیرویید تایید و با تنظیم دوز لیتیوم و شروع لووتیروکسین به طور دراماتیک برطرف شد و در آزمایش دو ماه بعد نیز این بهبود در آزمایش‌ها مشاهده شد.