اگر بخواهم بگویم که ماجرای مستند از چه زمانی شروع شد، باید بگویم که ورود به این موضوع از حدود دو سال و نیم پیش و فیلمبرداری های آن از حدود دو سال پیش کلید خورد. این حوزه نیازمند یک خط شکنی بود که این خط شکنی توسط این مستند انجام شد. 

چون کسی جرات صحبت کردن در مورد موضوع رزیدنتی، دوران رزیدنتی و این ماجراها را نداشت و هنوز هم ندارد. اما همین که این مستند توانست ورود کرده و چنین موضوعی را مطرح کند، یک خط شکنی بود و من امیدوارم که بعد از این مستند، برنامه های دیگری هم چه بسا خیلی بهتر از این مستند ساخته شود. کمااینکه هدف همه ما در ابتدا رفع مشکلات مردم و بعد پزشکان و در نهایت رزیدنتها، متخصصین، پزشکان جوان و پزشکان عمومی است که الان با یک بحران بزرگ در کشور مواجه شدند. 

 مواردی که می بینیم ازجمله خودکشی ها، مهاجرت ها و خالی ماندن صندلی های رزیدنتی. یک زمانی آزمون دستیاری، پررقابت ترین امتحان میان کل کشور بود اما الان بالای 800 صندلی خالی دارد و اینها معضلات بزرگ حیطه سلامت کشور است که امیدواریم در ادامه به راه حل هایی برسد. 

اگر ما بخواهیم فقط یک راهکار برای حل مشکلات دوران رزیدنتی ارائه دهیم، تبدیل رزیدنتی به شغل است که می تواند بسیاری از مشکلات حاشیه ای را حل کند. دومین راهکار اعطای اختیار به فرد برای تصمیم گیری است. اینکه اگر فردی رزیدنت شده و به هر دلیل از رشته ای که می خواند، راضی نیست، باید به او راه برگشت داد. او از ابتدا که نمی دانسته فضای رشته چگونه است و چند ماهی گذشته و شرایط رشته را دیده و حالا نمی پسندد یا درگیر مشکلات شخصی در زندگی شده یا به هر دلیل دیگری می خواهد انصراف دهد. چرا کسی که درآمد درستی هم ندارد، باید برای انصراف مبالغ بسیار هنگفتی را پرداخت کند؟ لذا یکی از مواردی که بسیار روی آن تاکید می کنم، حذف جریمه انصراف از رزیدنتی است و این مساله به تنهایی بار بزرگی را از دوش رزیدنت ها و سختی کار آنها برمی دارد که حداقل خیال آنها راحت باشد که اگر وارد حیطه ای شدند و نخواستند ادامه دهند، توان آن را نداشتند یا درگیر مشکلات خانوادگی شدند، از بابت بحث مالی مشکلی گریبانگیر آنها نباشد. چه برای خودشان و چه دو نفر ضامن و تعهد محضری و ... 

پس بهترین راهکار برای کسانی که می خواهند بمانند، تبدیل رزیدنتی به شغل و آنهایی که نمی خواهند بمانند، حذف جریمه انصراف از رزیدنتی است. 

همان اتفاقی که الان در کل دنیا رخ داده است. رزیدنتی در همه جای دنیا شغل است، به این معنا که حقوق، ساعت کاری، بیمه و تمام تسهیلاتی را که یک شغل می تواند داشته باشد، دارد. متاسفانه ما به دنبال راهکارهای عجیب هستیم و هر کس از زاویه دید خود، تفکرات و پیشنهادات عجیب و غریب می دهد، در حالی که واقعا لزومی به ارائه پیشنهادات عجیب نیست. باید نگاه کنیم که کجا درست انجام شده و جلو رفته و تصمیمات درست گرفتند. ما هم همان را انجام دهیم. 

بله، چون اصلا موضوع ما این نیست. موضوع ما این است که فشار کاری زیاد است اما بالا بودن فشار کاری اصلا به معنای تعداد کم رزیدنت ها نیست. من تمام مراحل دوران رزیدنتی را گذراندم و شما هم از هر رزیدنتی که خواستید، سوال کنید که آیا با افزایش ظرفیت، فشار کاری شما کم می شود؟ قطعا جواب آنها خیر خواهد بود، چون اصلا اینطور نیست. درواقع این دستورالعمل های وزارتخانه است که بیشترین فشار را به رزیدنت ها وارد می کند. از طرفی دستورالعمل هایی که وجود ندارد هم بیشترین فشار را وارد می کند. لذا این فشارها حتی با افزایش ظرفیت هم وجود دارد. یکی دیگر از مشکلات رزیدنت ها عدم حفظ کرامت انسانی آنهاست. مگر می شود این مساله را با تعداد بیشتر حل کرد؟ 

مشکل دیگر رزیدنت ها، تعداد زیاد کشیک هاست. این به این معنی نیست که تعداد 12 کشیک برای رزیدنت سال اول، در یک دانشگاه با 10 نفر رزیدنت، به پنج کشیک کاهش می یابد و در دانشگاه دیگر با دو نفر رزیدنت، همان 12 کشیک است. خیر، به همه می گویند که باید 12 کشیک داشته باشید و لذا مشکل رزیدنتی با افزایش ظرفیت حل نمی شود. 

بنده یا همکاران دیگری که فعالیت صنفی می کنیم، قلبمان برای این کشور می تپد و دلمان ابتدا برای مردم و همکاران و در انتها برای خودمان می سوزد. در حال حاضر بخش زیادی از دوستان صمیمی من در دوران عمومی، خارج از ایران هستند. ما هم شرایط رفتن داشتیم اما نرفتیم، البته منتی نیست فقط خواستیم که وظیفه اجتماعی خودمان برای حل مشکلات را ایفا کنیم. 

ما فقط به دنبال حل مشکل هستیم و هیچ دشمنی و عداوتی نسبت به مسئولین امر نداریم. من دلم می خواهد کنار آنها باشم و برای حل این مشکل به آنها کمک کنم. چون راه حل های بیرونی، علاوه بر اینکه مشکل فعلی را حل نمی کند، بلکه آن را بدتر هم می کند. در هفته جاری دو بخشنامه از وزارتخانه درخصوص مدل پذیرش سه رشته طب اورژآنس، بیهوشی و اطفال آمده که از انترنی 15 ماهه هم بگیرند. این نوع تصمیم گیری ها با آیین نامه خودشان هم تناقض دارد. در آیین نامه خودشان، نام کسی را که از پزشکی عمومی با امتحان رزیدنتی وارد این مقطع می شود، رزیدنت می گذارد، اما اینجا می گوید که اینترن 15 ماهه بدون امتحان داخل شود. حتی به این مسائل هم فکر نکردند. 

بخشنامه دیگری آمده مبنی بر اینکه رزیدنت هایی که فارغ التحصیل می شوند، اگر شروع به طرح نکنند، اسامی آنها برای ممنوع الخروجی و عدم ارائه گذرنامه اعلام می شود. درواقع  سیستم را پلیسی جلو می بریم، در حالی که وقتی راه حل هست، چرا باید فشار روانی بیشتر وارد کنیم؟ اگر قرار است تصمیمی بگیریم که این فشار روانی را بیشتر کنیم، اصلا تصمیم نگیریم بهتر است.