به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، حرفه کارهایی است که فرد در طول زندگی خود به آن مشغول است. 

در انتخاب یک کار به عنوان شغل یا حرفه، ۲ دسته عوامل فردی و اجتماعی را می‌توان دخیل دانست.

عوامل فردی شامل انگیزه، علائق و استعداد و عوامل اجتماعی شامل فرصت‌های شغلی، عوامل اقتصادی و جایگاه اجتماعی.

در شعائر دینی کسب و کار و روزی حلالی که موجب خسارت به دیگران نشود و موجب تقویت بنیان جامعه، خانواده و رونق تولید و اشتغال کشور و رشد و توسعه اقتصاد باشد بسیار مورد احترام است.

پزشکی شغلی است که در آن فرد با استفاده از معلومات و مهارت‌هایی که در طی سال‌ها کسب کرده است، به پیشگیری، تشخیص و درمان بیماری‌ها در بین بیماران مراجعه کننده می‌پردازد و از این نظر دارای جایگاه بسیار بالایی بوده و پزشک در حضور مردم از احترام قابل توجهی برخوردار است.

در انتخاب پزشکی به‌عنوان حرفه، تمام موارد پیشتر گفته شده دخالت دارد و از آن میان علاقه و استعداد بیشتر خودنمایی می‌کند. اما این بدان معنی نیست که جایگاه اجتماعی و تولید ثروت هرگز مد نظر نیست. توجه داشته باشیم که در آموزه‌های دینی، تلاش برای کسب روزی حلال و تکفل عائله در ردیف جهاد قرار دارد.

در سال‌های اخیر هجمه‌های زیادی به صورت‌های مختلف به شغل پزشکی در حال تکوین و انجام است که جایگاه و معاش این گروه را مورد تعدی قرار داده است.

جدیدترین اقدام دولت و شورای‌عالی بیمه سلامت در تعدی به حقوق پزشکان عدم افزایش تعرفه در سال جاری بوده است. این عدم افزایش در حالی صورت می‌گیرد که سال گذشته و به‌ویژه چند ماه پایانی سال با تورمی چشمگیر مواجه بودیم و سال جاری هم وضعیت چندان مطلوبی نخواهیم داشت.

عده‌ای که بیشتر افراد وابسته به دولت‌اند معتقدند که اینکار به بهانه حفظ مراکز درمانی انجام شده و سعی در حفظ حیات بنگاه‌های سلامت بوده ولی توجه به این نکته مهم است که با تورم چند برابری حاصل شده، میزان افزایش حق فنی و هتلینگ نیز کفاف مخارج مراکز را نخواهد داد و باید منتظر اعلام ورشکستگی و بسته شدن مراکز کوچک تا متوسط باشیم.

در بعد فردی، زمانی که شغل پزشکی برای فرد دیگر متحمل هزینه‌ها اعم از حرفه‌ای و خانوادگی نباشد، علی‌رغم علاقه و عشق پزشکان به کار خود، قطعا بارقه‌هایی از دلسردی را شاهد خواهیم بود. خروج از حرفه پزشکی یکی از نتایج این دلسردی خواهد بود. این خروج می‌تواند به صورت پرداختن به حرفه دیگر باشد و یا تلاش برای جلای وطن. نتیجه آنکه در مدت زمانی نه چندان طولانی بسیاری از نیروهای مولد در سلامت را از دست خواهیم داد.

نتیجه دیگر این خروج، کاهش در خروجی تولیدکنندگان سلامت است. یعنی ما سعی در حفظ بنگاههایی کردیم که نیروی اصلی انسانی آنرا متفرق کرده‌ایم. حال چگونه به ادامه حیات این مراکز دلخوش داریم.

عاقبت این دلسردی و خروج از پزشکی در آینده ای نه‌چندان دور آسیب زیادی به سلامت جامعه خواهد زد. شک نداشته باشیم که تعطیلی مطبها و درمانگاهها به سبب عدم صرفه اقتصادی، خروج همکاران از سیستم دولتی و ورشکستگی بیمارستانهای خصوصی کوچک تا متوسط، که در ادامه این مسیر رخ خواهد داد، یکی از بزرگترین آسیبهای دهه اخیر را به سلامت جامعه وارد خواهد کرد. آسیبی که مسئولیت تبعات آن قطعا متوجه متولیان تصمیم‌گیر خواهد بود.

امید است تا زمان باقی است و هنوز آب نریخته‌ای در مشت داریم مسئولان به خود آیند تا بیش از این بار آسیب به صنعت سلامت و سلامت جامعه را بر دوش نکشند.