از همان ابتدا گفته شد، کانون اولیه باید شرایط قرنطینه داشته باشد تا پخش ویروس به حداقل برسد. اقدامی که انجام نشد و در نتیجه به سرعت بیماری از کانون اولیه به سایر شهرها رسید.

پزشکان و پرستاران دریافتند که اگر سریع‌تر به داد بیماران نرسند فاجعه‌ای انسانی درپیش خواهد بود. به همین سبب با حداقل امکانات شروع به درمان کردند به این امید که دولت با توزیع به موقع و مناسب تجهیزات حفاظت فردی به کمک آنها خواهد آمد. اما این اتفاق هم نیفتاد. آنقدر در تجهیزات توزیعی کم گذاشته شد که بعضی بیمارستان‌ها به علت نبود امکانات از پذیرش بیمار بیشتر شرمنده می‌شدند.

مقادیر زیادی از تجهیزاتی مانند ماسک و موادضدعفونی کننده کشف شد ولی اینکه چه شد و کجا رفت، معلوم نشد ولی به دست کادر درمان نرسید.

نهایت همه به این نتیجه رسیدیم که خودمان باید به فکر خودمان باشیم. باید گروه‌هایی از درون پزشکان به درمانگران کرونا کمک کنند تا بیش از این قربانی کمبود تجهیزات نشوند. به این ترتیب که گروه‌هایی در میان پزشکان و پرستاران تشکیل می‌شود تا با جمع آوری کمک‌ها از بین خودشان، اقدام به خرید تجهیزات از بازارهای موجود نمایند. تجهیزاتی که باید توسط دولت تهیه شود.

خلاصه اینکه