درمان رایگان یا رایگان کردن درمان؟؟

بیمار نشدن در هر جامعه‌ای یک آرمان است و در صورت بروز بیماری دغدغه نداشتن بجز درد و رنج بیماری آرمانی دیگر و این هر دو  از وظایف اولیه هر حکومتی است. همانند تهیه امکانات اولیه زندگی شامل خوراک و پوشاک مناسب، آب آشامیدنی، مسکن و محیط زیست و ....و چه بسا بقیه این موارد حیاتی‌تر و زیر بنای سلامت روحی روانی و اجتماعی هستند.

معمولا همه حکومتها دوست دارند این امکانات را برای شهروندان خود تهیه کنند اما آنچه عامل محدود کننده است، محدودیت منابع است. وقتی منابع محدود است باید آنچه اهمیت بیشتری دارد را انتخاب و بقیه را به صورت مشارکتی با مردم انجام دهد.

راه‌های مشارکت مردم هم مشخص است. یکی حق بیمه پرداختی توسط عموم بابت درمان در روز مبادا، دوم فرانشیز پرداختی در زمان دریافت خدمت، سوم سازمانها و موسسات خیریه و چهارم خدمات داوطلبانه توسط اشخاص و موسسات.

اما آنچه مشخص است، استفاده بهینه از همه این منابع و جلوگیری از خدمات موازی و نظارت صحیح و پیشگیری از خدمات القایی و پیشگیری از هرز رفتن منابع، نیاز به هماهنگی مسئول مستقیم درمان دارد تا نتیجه ایده‌آل حاصل شود. تا اینجای کار معمولا مشکلی نیست ولی مشکل از آنجا  پیش می‌آید که هر کسی وظیفه خود را فراموش می‌کند و سوء استفاده‌هایی که از این جریانات صورت می‌گیرد. 

اولا باید هزینه خدمات سلامت مشخص شود. این هزینه شامل هزینه‌های اموزش پژوهش پیشگیری و بهداشت و هزینه درمان است که چنانچه به صورت واقعی و اصولی به آنها پرداخته شود، اولا درمان در اولویت بعد و ثانیا هزینه آن خیلی کمتر از موارد دیگر است.

و اما هزینه درمان چیست ؟ 

هزینه درمان شامل هتلینگ و هزینه عمرانی محل درمان شامل بیمارستانها و بخشهای مختلف آن و به عبارتی تخت بیمارستانی درمانگاهها و سایر اماکن مورد نیاز، تجهیزات غیر تخصصی و عمومی اماکن، وسایل نقلیه و تجهیزات پزشکی، حقوق پرسنل ستادی و غیر دخیل در امر مستقیم درمان شامل پرسنل ستادی، دارو و لوازم مصرفی و در نهایت حقوق یا دستمزد پرسنل تخصصی دست اندرکار مستقیم درمان یا به عبارتی حق العلاج است.

آنچه به عمد یا غیرعمد برجسته می‌شود و همه ساله بر سر تعیین آن چانه‌زنی می‌شود و در بوق و کرنا می‌شود، همین مورد آخر است، در حالی که جمعا کمتر از ۲۰ درصد هزینه درمان و در واقع کمتر از ۵ درصد هزینه کلی سلامت است.

با دادن آمارهای غیر واقعی و روشهای ژورنالیستی و شوهای رسانه‌ای سعی می‌شود به مردم اینطور القا شود که هزینه سلامت همان حق‌العلاج است و این هزینه از هر جا تامین شود، مستقیما به جیب پزشک می‌رود.

با شرحی که گذشت مشخص می شود سلامت هم مانند هر کالا و خدمات ارزشی دارد و باید ارزش آن پرداخته شود. هر وقت تامین غذای رایگان، آموزش رایگان، امنیت رایگان و مسکن رایگان فراهم شد، شاید نوبت به تامین سلامت رایگان برسد و تازه در سلامت هم اول اولویت با بهداشت و پیشگیری و بعد نوبت درمان می‌رسد. 

فرض کنیم همه موارد را پشت سر گذاشته و نوبت درمان رایگان است. با توجه به سهم کمتر از ۲۰ درصد هزینه دستمزد تخصصی چرا باید همه انگشت اشاره به این قسمت از هزینه‌ها باشد؟

و در این قسمت از سقراط تا بقراط و بوعلی و دین و اخلاق زنده و قسم نامه‌ها به رخ کشیده می‌شود و خدمت رایگان ارزش پیدا می‌کند و بقیه موارد با رندی کامل تا آخرین ریال بدون هیچگونه قبحی دریافت می‌شود و حتی قانون سود و تجارت و سرمایه‌گذاری و صرفه و اقتصاد و همه معنی می‌یابد و این موارد جزو دغدغه همراه با درد و رنج به حساب نمی‌آید. 

گویا یک بازی در میان است 

دولت می‌خواهد درمان رایگان شود ولی نه برای مردم بلکه می‌خواهد پزشکان رایگان به درمان بپردازند تا تجارت بقیه برقرار شود.

درمان رایگان مفهومی ندارد، چرا که همه کس می‌دانند که درمان هزینه دارد و در قسمت قبل هزینه‌های درمان مشخص شد و حتی اگر حق‌العلاج دریافتی رایگان هم شود فقط ۱۰ تا ۲۰ درصد هزینه‌ها کم می شود و البته با دلایل عدیده از جمله تشویق مصرف گرایی و خدمات القایی چندین برابر هزینه کاهش یافته اضافه می‌شود. 

اما این که چه کسی این هزینه را باید بپردازد، هدف دولت این است که مردم هزینه درمان را نپردازند و برای مردم درمان بدون هزینه باشد یا به عبارتی درمان رایگان شود. این بسیار عالی و ایده‌آل است به شرطی که خودش هزینه را تقبل و با سیاستگذاری صحیح آن را بپردازد و این امری است که سالیان دراز مورد انتظار مردم و دولت و سیستم بهداشت و درمان بوده است.

اکنون تناقض مسئله این است که دولت خود توان پرداخت این هزینه را ندارد و مردم هم انتظار درمان رایگان دارند. عوام فریبی از  اینجا آغاز می‌شود و هرکس صدای بلندتری دارد و بلندگوهای بیشتری دارد قصور را متوجه دیگری می‌نماید و در این میان کدام گناهکار و مقصری بهتر از پزشکان که بتوان به راحتی گناه را به گردن او انداخت. با چند پیش فرض که توسط طراح طرح درمان رایگان با رندی و زیرکی کامل و با مشارکت رسانه در سالهای گذشته در اذهان تثبیت شده است.

تعرفه پزشکان به‌جای تعرفه خدمات سلامت

درمان به‌جای بهداشت و سلامت 

حق‌العلاج به‌جای صورت ریز هزینه بیمارستان 

امروز بیش از ۹۰ درصد مردم هزینه پرداختی به بیمارستان و مطب و کلینیک را معادل دریافتی پزشکان می‌دانند و نمی‌دانند کمتر از ۳۰ درصد صورتحساب در بخش خصوصی و کمتر از ۱۰ درصد در بخش دولتی نصیب پزشکان می‌شود و آن هم شاید پس از یک تا یک سال و نیم پرداخت شود.

بنا براین القای درمان رایگان به مفهوم این که پزشکان حقالعلاج نگیرند به نشان رد گم کردن کسانی است که وظایف خود را بخوبی انجام نمی‌دهند و با این روش آدرس اشتباهی به مردم می‌دهند.

 

تبلیغات رسانه: عمده مخارج زندگی یعنی درمان و درمان یعنی پول پزشک 

و بالطبع دعای مردم هم می‌شود خدایا پول هیچ بنده‌ای نصیب دکتر نشود!!!!

این است ارزش سلامتی در جامعه رسانه زده ما

النعمتان مجهولتان الصحت و الامان