تعداد مبتلایان به صرع در ایران ۲ تا ۳ برابر آمار جهانی است

به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، علیرضا زالی در شانزدهمین کنگره بین‌المللی صرع که صبح امروز در سالن همایش‌های کتابخانه ملی برگزار شد، درباره بیماری صرع اظهار کرد: این عارضه یکی از مشکلات کنونی نظام سلامت کشور است. ما می‌توانیم با نگاهی آکادمیک، علمی و اجتماعی به این بیماری از وجهه منفی بیماری صرع در جامعه بکاهیم و راه‌حل‌های مناسبی برای کنترل و درمان این عارضه پیدا کنیم.

رئیس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ادامه داد: تعداد مبتلایان به صرع در کشور ما حدود ۲ تا ۳ برابر متوسط جهانی است که این آمار در آخرین پیمایش علمی انجام شده به دست آمده است. به طور کلی به ازای هر هزار نفر در دنیا، ۵ تا ۱۲ نفر به بیماری صرع مبتلا هستند که در کشور آمریکا به دلیل سیستم ثبت دقیق بیماری، مشخص شده است که به ازای هر هزار نفر ۱۲ نفر فرد مصروع وجود دارد و در کشور‌های اروپایی به ازای هر هزار نفر ۷ تا ۹ نفر به بیماری صرع مبتلا هستند، همچنین در ایران به ازای هر هزار نفر ۱۷ نفر از بیماری صرع رنج می‌برند.

وی افزود: یکی از دلایلی که سبب شده است تعداد افراد مصروع در کشور ایران در مقایسه با سایر کشور‌ها بیشتر باشد، حوادث ترافیکی و تصادفات جاده‌ای است، زیرا در سوانح رانندگی اغلب به سر افراد ضربه وارد می‌شود که این می‌تواند در آینده آن‌ها را مستعد ابتلا به صرع‌های دیرپا و مقاوم کند. دلیل دیگر بالا بودن شمار مبتلایان به صرع در ایران، جنگ دفاع مقدس و آسیب‌های ناشی از آن است.

زالی گفت: باید تلاش کنیم که در جامعه از بیماری صرع انگ‌زدایی شود تا مبتلایان به این عارضه از حضور در اجتماع طرد نشوند. این نگاه باید در جامعه ایجاد شود که بیماری صرع یک عارضه مزمن و قابل درمان است و در صورت درمان مناسب فرد می‌تواند زندگی باکیفیت همراه با حضور در اجتماع داشته باشد، همچنین او می‌تواند با درمان منظم صرع، ازدواج کند و صاحب فرزند شود.

 رئیس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تصریح کرد: موضوع دیگری که باید درباره مبتلایان به صرع به آن توجه شود، بحث توانمندسازی و حمایت‌های اجتماعی است. فرد مصروع نباید در محیط‌های ایزوله قرار بگیرد؛ در طول تاریخ هم ما با افرادی همچون ناپلئون بناپارت و سزار مواجه بودیم که این اشخاص با وجود ابتلا به بیماری صرع توانستند در تاریخ بدرخشند. یکی از مشکل‌های اخیر بیماران مصروع، مشکلات روانشناختی آن‌ها است، به عبارتی بیماران مصروع ممکن است در معرض ابتلا به اختلالات روانی مانند افسردگی و اضطراب قرار بگیرند. افسردگی و صرع هر دو می‌تواند اعتماد به نفس اشخاص را کاهش دهد.

وی اظهار کرد: مبتلایان به صرع که از اختلال افسردگی هم رنج می‌برند، ممکن است به علت ابتلا به این عارضه روانشناختی با کاهش مصرف دارو مواجه شوند، بنابراین این احتمال وجود دارد که صرع آن‌ها به صرع مقاوم به درمان تبدیل شود، به طور تقریبی بین ۸ تا ۳۵ درصد از مبتلایان به بیماری صرع به مداخلات روانشناختی نیاز دارند. بیماری صرع و به ویژه صرع مقاوم اغلب در کشور‌های با درآمد متوسط به پایین دیده می‌شود. این افراد اغلب نیاز دارند که دارو‌های خود را به مدت طولانی مصرف کنند؛ بنابراین باید در جامعه میزان پوشش بیمه‌ای بیماران افزایش پیدا کند. 

زالی ادامه داد: افراد مصروع باید دارو‌های خود را به طور منظم مصرف کنند. امروزه دیده می‌شود که بیش از ۷۵ درصد بیماران متقاعد هستند که باید دارو‌های خود را به شکل منظم مصرف کنند، اما بیمارانی هم هستند که با قطع داروهای خود دچار حمله شده‌اند. باید در جامعه یک پروتکل اجرایی برای بیماران مصروع داشته باشیم، مبتلایان به صرع به شرط اینکه درمان موثر، منظم و پایدار برای آن‌ها انجام شود، می‌توانند در اغلب شغل‌ها فعالیت داشته باشند، به عبارتی محدودیت‌های شغلی بیماران مصروع امروزه کم است و از این محدودیت‌ها می‌توان به شغل‌هایی مانند غواصی، خلبانی و فعالیت در ارتفاع اشاره کرد.

رئیس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: بیش از ۷۰ درصد بیماران مصروع با درمان‌های دارویی درمان می‌شوند. باید زمانی به سمت دارو‌هایی ترکیبی برویم که یک دارو به تنهایی نتواند بیماری صرع را کنترل کند، بیش از ۶۵ درصد بیماران مصروع به شرط اینکه بیماری آن‌ها کنترل شده باشد و درمان منظم داشته باشند، با نظر پزشک می‌توانند ۳ تا ۵ سال بعد از مصرف دارو، دارو‌های خود را قطع کنند که این موضوع بیماران را به مصرف منظم دارو تشویق می‌کند.

به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان وی در پایان اضافه کرد: امروزه ما از روش‌های متعارف سنتی به سمت درمان‌های نوین حرکت می‌کنیم؛ اکنون نرم افزار‌های تشخیصی و تصویر برداری نوینی در دنیا برای بیماری صرع وجود دارند، همچنین امروزه مشخص شده است که حدود ۱۵ تا ۲۰ درصد افرادی که انگ بیماری صرع به آن‌ها خورده است، مصروع نبوده‌اند، ما در سال‌های اخیر به هم‌گرایی علمی و حرفه‌ای بین جراحان و متخصصان مغز و اعصاب دست پیدا کرده‌ایم، بنابراین ما نباید تعداد زیادی از بیماران مصروع را جراحی کنیم و از سوی دیگر هم نباید برخی از بیماران مصروع را که با جراحی بهبود پیدا می‌کنند، از این روش محروم کنیم.