کادر درمان مُرد، از بس که جان ندارد
از روزهای ابتدایی ورود نامیمون ویروس کرونا به کشور زیاد نمی‌گذرد ولی در همین مدت کوتاه به سرعت آسیب‌های خود را به جامعه درگیر وارد کرده است. در این میان کادر درمان به واسطه ارتباط مستقیم با بیماران آلوده به عنوان «گروه پرخطر» محسوب می‌شوند و نیاز به وسائل و تجهیزات محافظتی در آنها بیشتر از سایر گروه‌ها احساس می‌شود. ولی آیا از ابتدا تا‌کنون چنین بوده است؟
تصاویر و گزارشات میدانی غیر‌رسمی از همکاران موید این مطلب است که غیر از بعضی مراکز خاص آن هم اغلب در پایتخت، هرگز چنین نبوده است. نه تنها از ابتدا تهیه و تحویل این تجهیزات مناسب نبوده است، به مرور در طی همین مدت نیز بعضا از آن حداقل هم کمتر شده است. نتیجه اینکه همکاران که حسب وظیفه در خط مقدم برخورد با این مشکل حضور دارند، یک به یک ناخوش می‌شوند. هر روز از گوشه و کنار می‌شنویم که پرستار فلان مرکز و یا پزشک شهر بهمان درگیر شده است.
در همین شرایط ناخوب، همچنان گروه‌های پزشکی و درمان در حال انجام وظایف محوله هستند و در همان زمان یک به یک علامتدار می‌شوند.
این روند معیوب تجهیزات رسانی اگر ادامه یابد شاهد دو پدیده شوم در جریان خدمت‌رسانی پزشکی به بیماران خواهیم بود.
اول اینکه پدیده خستگی مفرط (Exhaust) یا (Burn out) را شاهد خواهیم بود که ناخواسته بر کیفیت خدمات تاثیر می‌گذارد و منجر به خروج ناخواسته افراد از چرخه کمک رسانی خواهد شد.
همچنین در صورت درگیری، این افراد خود به کانون‌های نشر بیماری در خانواده و جامعه تبدیل خواهند شد.
دیگر اینکه بروز بیماری در کادر درمان سبب خارج شدن آنها از زنجیره کمک رسانی خواهد شد که این خود باعث فشار مضاعف فیزیکی بر باقی مانده گروه درمانی می‌شود. در عین حال استرس ذهنی بجا مانده از درگیری همکاران طبعا و خواه ناخواه بر عملکرد همکاران کادر درمان اثر سوء خواهد داشت.
در صورتی‌که اقدام عاجلی برای حفاظت کادر درمان صورت نپذیرد، قطعا آنچه بالاتر گفته شد، اجتناب ناپذیر خواهد بود.
بیاییم رنگ و بوی جهادی و جنگ به این معضل ندهیم. زیرا در ورای آن هرگونه کمبود امکانات توجیه می‌شود، چراکه انتظار خواهیم داشت افراد با حداقل امکانات به مقابله با بیماری بروند و این حاصلی جز از دست رفتن به ناحق نیروها و شیوع بیشتر بیماری نخواهد داشت.
باید بپذیریم که شیوع کرونا یک بحران است و نیازمند یک مدیریت علمی بر پایه دانش و تجربه است.
باید بپذیریم که خط اول برخورد با بیماری را جدی بگیریم و نیازهای فیزیکی و ذهنی ایشان را در اولویت ساماندهی مان قرار دهیم.
اینکه امکانات و تجهیزات دست چه نهادی باشد شاید چندان مهم نباشد ولی آنچه مهم است این است که این تجهیزات حفاظت فیزیکی به میزان مناسب و به موقع در اختیار واحدهای درمانی درگیر در مقابله با بحران شیوع بیماری قرار گیرد که اگر اینطور نباشد باید منتظر بروز فاجعه‌ای بیش از آنچه امروز می‌بینیم باشیم.
پایان پیام/
https://www.pezeshkanoghanoon.ir/p/R3ke