مرگبارترین اپیدمی‌های تاریخ بشر

به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، حمید سوری درباره تاریخچه مهمترین اپیدمی های قرون اخیر گفت: بشر ابتدا در برابر اپیدمی ها بسیار دست و پا بسته بود و چون در گذشته واکسن و روش های مقابله با اپیدمی وجود نداشت، اپیدمی ها به قدری کشت و کشتار می کردند تا دیگر فرد حساسی در جامعه باقی نمی ماند، یعنی برای خاموش شدن اپیدمی باید ایمنی به صورت طبیعی در افراد ایجاد می شد، نظیر اپیدمی هایی مانند آبله که تا قبل از کشف واکسن، در جامعه بسیاری از افراد را مبتلا می کرد و عده ای بر اثر ابتلا فوت می شدند و عده ای جان سالم به در می بردند تا رفته رفته اپیدمی خاموش می شد.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در خصوص شرایط اپیدمی در گذشته گفت: شیوع اپیدمی در آن دوره ها مانند آتش گرفتن ساختمانی بود که کسی برای خاموش کردن آن نمی تواند کاری انجام دهد و تا زمانی که ماده سوختنی در آن ساختمان وجود دارد آتش شعله ور می ماند، اطلاعات بشر از سابقه اپیدمی ها از زمان های گذشته چندان گسترده نیست، تاریخ نگاری چندان مبسوطی از این موارد انجام نشده است، اما یکی از قدیمی ترین اپیدمی هایی که کشتار شدیدی به جای گذاشت، مربوط به اپیدمی طاعون در قرن دوم میلادی است که تخمین زده می شود حدود ۵۰۰ هزار نفر را قربانی کرد.

وی با اشاره به گستردگی و رعب آور بودن اپیدمی ها در قرون گذشته افزود: در آن دوران چیزی به نام بیمارستان وجود نداشت و افرادی که مشکوک به ابتلا بودند در جایی مانند قلعه محبوس می شدند و به علت مواجهه با افرادی که بیماری های متنوعی داشتند، مرگ آنان به زودی فرا می رسید، یکی دیگر از مهمترین اپیدمی های تاریخ بشر که بالاترین میزان مرگ بر اثر آن ثبت شده، اپیدمی طاعون یا مرگ سیاه در قرن چهاردهم میلادی است که برآورد می شود حدود ۲۰۰ میلیون نفر را در کره زمین قربانی کرده باشد. این اپیدمی نیز از چین، مغولستان و خاور دور شروع شد و آسیا را در نوردید و نیمی از جمعیت اروپا را به کام مرگ کشید.

سوری با اشاره به اپیدمی طاعون لندن در قرن هفدهم میلادی گفت: این اپیدمی باعث ۱۰۰ هزار مرگ در لندن شد. همچنین طاعون روسیه در قرن هجدهم نیز حدود ۱۰۰ هزار نفر کشته داشت، اپیدمی هایی مانند وبا، آبله، طاعون و تیفوس از معمول ترین اپیدمی هایی است که بشر آن ها را تجربه کرده است.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره اپیدمی تیفوس گفت: اهمیت این اپیدمی به قدری است که در تاریخ گفته می شود عامل شکست ناپلئون در جنگ با روسیه مقابله نظامی نبود، بلکه یک شپش باعث شد تیفوس در بین سربازان گسترش پیدا کند و در نهایت ارتش ناپلئون شکست بخورد.

وی با اشاره به اقدام ونیزی ها در قرن چهاردهم میلادی برای دور نگه داشتن کشتی هایی که به ونیز می آیند به مدت ۴۰ روز اظهار کرد: ونیزی ها دریافته بودند که بسیاری از بیماری ها از کشتی هایی که به این بندر می آیند، منتقل می شود؛ به همین خاطر تصمیم گرفتند تا ۴۰ روز به این کشتی ها اجازه ورود به شهر را ندهند تا اگر علائم بیماری در آن ها متظاهر نشد، اجازه ورود به شهر را داشته باشند، ریشه واژه "کوارنتی" به معنای قرنطینه از همان محدودیت ۴۰ روزه گرفته شده است.

سوری اضافه کرد: همین اقدام ظاهرا ساده توانست تا حد زیادی از مرگ های ناشی از بیماری های واگیر در ونیز جلوگیری کند، کشورها و جوامع دیگر این اقدام را از ونیزی ها آموختند و قرنطینه را بنا گذاشتند و به همین خاطر از قرن چهاردهم به بعد پاندمی ها و اپیدمی های جهانی کمتر مشاهده شد، بیشتر اپیدمی هایی که قبل از قرن پانزدهم و شانزدهم و حتی قرن هفده و هجده رخ می داد، بیماری های باکتریایی مانند طاعون و وبا بود، اما بعدتر اپیدمی های دستگاه تنفسی مانند انواع آنفلوانزاها بیشتر شد، یکی از شدیدترین آنفلوانزاها اواخر قرن نوزدهم رخ داده است، این پاندمی حدود یک میلیون نفر کشته داد و بعد از آن نیز در اوایل قرن بیستم اپیدمی آنفلوانزای اسپانیایی رخ داد که در کشورهای مختلف پخش شد و بین ۲۰ تا ۵۰ میلیون نفر کشته برجای گذاشت.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با اشاره به شیوع آنفلوانزای آسیایی در حدود سال ۱۹۵۸ میلادی گفت: این آنفلوانزا نیز حدود ۱۲۰ هزار نفر کشته داشت و بعد از آن نیز پاندمی های دیگری رخ داد که معروف ترین آن ها پاندمی ایدز بود که از سال ۱۹۸۱ که عامل بیماری زا شناخته شد، تاکنون سالانه باعث مرگ یک میلیون نفر شده است، شیوع آنفلوانزاهایی همچون آنفلوانزای خوکی در سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰باعث مرگ ۵۰۰ هزار نفر شد، همچنین آنفلوانزای پرندگان، ابولای آفریقایی در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ با حدود ۱۳ هزار قربانی از آخرین بیماری هایی بودند که تا قبل از کووید ۱۹ اپیدمی شدند.

وی در خصوص مدت زمان شیوع این اپیدمی ها افزود: طاعون در قرن چهاردهم میلادی حدود هفت سال به طول انجامید و ۲۰۰ میلیون کشته داد. آنفلوانزای اسپانیایی، آسیایی و خوکی نیز هر یک حدود دو سال طول کشیدند، در زمان ساسانیان یعنی حدود قرن هفتم میلادی بیماری طاعون فراگیر شد که طاعون شیرویه نامیده شد و باعث مرگ نیمی از جمعیت ایران آن زمان شد، در سال ۱۲۳۷ هجری شمسی نیز اپیدمی آبله رخ داد، همچنین طاعونی که در قرن چهاردهم میلادی در جهان اپیدمی شد، در ایران نیز حدود یک سوم جمعیت را از بین برد.

سوری ادامه داد: وبا در زمان ناصرالدین شاه قاجار و تیفوس نیز در زمان جنگ جهانی دوم در کشور باعث مرگ و میر شد، همچنین ویروس سارس در سال ۲۰۱۳ و آنفلوانزای پرندگان در سال ۲۰۱۵ نیز در کشور عوارضی را ایجاد کرد، به برخی از اپیدمی ها، تهدید کننده گفته می شود، این اپیدمی ها باعث ایجاد شرایط بسیار بدی می شوند.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: ویروس کرونا که در سال ۲۰۱۹ در جهان به پاندمی تبدیل شد، نیز از نوع اپیدمی هایی است که الگوی آن به شکل حاد پیش رونده و از نوع تهدید کننده است، این اپیدمی از نوع حاد است؛ زیرا در یک دوره کوتاه در بدن فرد مستقر می شود و در مدت حدود دو تا سه هفته ایجاد بیماری می کند. این بیماری از نوع مزمن نیست و اپیدمی آن پیش رونده است، زیرا از یک دوره زمانی شروع می شود و روند افزایشی پیش می گیرد تا به سطح پلاتو برسد و بعد اگر تمهیدات لازم انجام گیرد، رو به خاموشی می رود، اگر تمهیدات لازم صورت نگیرد نیز ممکن است پیک دوم و سوم ایجاد شود.

به گزارش ایرنا وی در پایان درباره اپیدمی های تهدید کننده افزود: این اپیدمی ها یا مرگ زیاد در جامعه ایجاد می کنند یا اینکه خطر انتشار آن ها بسیار زیاد است. همچنین ممکن است خطر انتشار جهانی داشته باشند یا اینکه ضررهای اجتماعی و اقتصادی شدیدی را به جامعه تحمیل کنند، اپیدمی های تهدید شونده زمانی حادث می شوند که واکسیناسیونی برای آن ها وجود ندارد، بنابراین در حال حاضر ما با بیماری کرونا به عنوان یک اپیدمی تهدید کننده رو به رو هستیم و این اپیدمی بار خیلی سنگینی را به جوامع تحمیل می کند و برای به حداقل رساندن آسیب های جانی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و امنیتی ناشی از این ویروس باید اقدامات لازم انجام شود.