فاجعه پاییز و زمستان
با افزایش تدریجی شمار مبتلایان و موارد مرگ‌ومیر کووید۱۹ در استان‌های حاشیه‌ای کشور، افزایش شیب موارد بستری با تشخیص کووید۱۹ و سپس اعلان وضعیت قرمز در سایر استان‌ها، پیک دوم کرونا همان‌گونه که انتظار می‌رفت، آغاز شد و اکنون در میانه آن به سر می‌بریم.
برای این‌جانب سخن‌گفتن از محدودیت‌ها و کاستی‌های منجر به وقوع پیک اخیر دشوار است؛ درهم‌تنیدگی سیاست با اقتصاد، فرهنگ و معیشت در ایران عزیز، امکان بررسی جامع کوتاهی‌های تصمیم‌گیری در مدیریت بحران کرونا را بدون پرداختن به شرایط نابسامان اقتصادی و معیشت هم‌میهنان و سهم پررنگ آن در خاتمه‌بخشیدن به محدودیت‌ها برای حضور در اجتماعات و بازگشایی مشاغل، دشوار می‌کند. اتمام پیش از موعد سیاست‌های بهداشتی نیم‌بند و تا حدودی موفق قبلی متهم اصلی پیک اخیر است؛ پیش از تغییر سبک زندگی اجتماعی، پذیرفتن کرونا به‌عنوان یک بحران جدی جهانی از جانب هم‌میهنان و بازگشت به سطوح متفاوت زندگی اجتماعی با عاداتِ بهداشتی پیش از بحران.
اذعان معاون کل وزیر بهداشت به اختصاص یک‌پنجم از موارد فوتی روزانه در کشور بر اثر ابتلا به کرونا تصویری از شرایط تأسف‌آور کنونی است؛ آن‌هم در میانه تابستان. نگرانی و دغدغه جدی این‌جانب، تداوم بحران و اوج و فرودهای پیش‌رو در شمار موارد ابتلا به کرونا به شکل منحنی سینوسی در کشور دست‌کم تا سال 1400 است. با درنظرگرفتن برخی یافته‌های علمی اخیر درخصوص کاهش سطوح آنتی‌بادی‌ها در مبتلایان بعد از دو تا سه ماه و بعضی گزارش‌ها از امکان ابتلای مجدد حقیقتا چاره‌ای جز فاصله‌گذاری هوشمند در سطوح متفاوت زندگی جمعی و انتظار و امید به نتایج مطالعات علمی پیش‌رو نمی‌ماند.
فاجعه پاییز و زمستان با ابعادی بسیار بزرگ‌تر در پیش است؛ پیش از آنکه سیستم بهداشت و درمان به دلیل خستگی ناشی از مزمن‌شدن روند بحران دچار ناکارآمدی شود، بیایید هم‌قصه و هم‌غصه شویم و با رعایت نکات بهداشت فردی، محدودیت‌های خودخواسته جهت حضور در اجتماعات و مکان‌های شلوغ و استفاده از ماسک به‌عنوان ابزاری برای پیشگیری از انتقال عفونت به سایرین به‌عنوان یک استراتژی جمعی بهداشتی، ابعاد بحران را تا امکان‌های درمانی و پیشگیری از ابتلای تأثیرگذار پیش‌روی، کوچک و کوچک‌تر کنیم.
پایان پیام/
https://www.pezeshkanoghanoon.ir/p/rncN