جناب وزیر! تاریخ شما را نخواهد بخشید، اگر...

ماسک‌های N95 همیشه گران بوده‌اند. ماسک‌های جراحی سه لایه با کیفیت، تقریبا همان بازدهی را دارند. آنها پیش از همه گیری کرونا،700 تومان قیمت داشتند. اما پس از آن، قیمتشان گاهی به شش و هفت هزار تومان رسیده است!!! 

استفاده درست و ایمن از ماسک های جراحی، تنها چند ساعت (به بیانی، 3 ساعت) ممکن است. اما کار به جایی رسیده که حتی کادر درمان ما از آنها چند بار و چندین ساعت استفاده می‌کنند! علت؛ توان اقتصادی پایین! یعنی در مملکتی که دولت توان هزینه کردن برای سلامت عموم را ندارد، طبیعی است که مردمش هم توان و تمایل به هزینه کردن اینچنینی نخواهند داشت. البته‌ بیش از اینکه قیمت این کالا مقصر باشد، «فرهنگ» استفاده از آن مشکل دارد! یعنی کسی آن را جدی نمی‌گیرد... وگرنه علی‌رغم قیمت بالا، باز هم مردم از آن استفاده می‌کردند. 

بدتر از آن اینکه هیچ تلاش و همتی از جانب دولت و رسانه‌ها برای نهادینه کردن این عادت دیده نمی‌شود. یادمان می‌آید در زمان همه گیری «ایدز»‌، برای نهادینه کردن استفاده از سرنگ یک بار مصرف و کاندوم و... برخی کشورها حتی دستگاه‌های خودپرداز رایگان در خیابان‌ها نصب کردند! پس در اختیار گذاشتن ماسک به اندازه کافی و با قیمت ارزان، خود به خود و قطعا می‌تواند تشویق کننده باشد. البته این کار با صدور مجوزهای متعدد برای موسسه‌های کوچک و خانگی تولید ماسک انجام شد‌ که محصولاتشان با اغماض برای مردم عادی که بر خلاف کادر پزشکی در تماس دائم با این بیماری نیستند، می‌توانست اندکی کارساز باشد. اما با توجه به تفاوت محسوس قیمت تولید تا مصرف، عملا آنها هم با قیمت‌های بالاتر از 1500 تومان به دست مردم رسیدند و هیچ انگیزه و تشویقی ایجاد نکردند! 

نکته دردناک مسئله اینجاست که بسیاری از تشکل‌های صنفی رسمی پزشکان نیز‌ با رو آوردن به یک سیاست اقتصادی دردآور، همین ماسک‌ها‌ که اغلبشان پسوند «مورد تأیید دانشگاه علوم پزشکی» را یدک می‌کشند، با قیمت بالا به کادر درمان که نیازمند «حداکثر» ضریب حفاظتی هستند، فروختند.

روزهای گذشته خبر رسید‌ که مارک‌های معتبر و استاندارد ماسک‌های جراحی در بازار بسیار نایاب شده و علاوه بر اینکه با قیمت گزاف به فروش می‌رسند، باعث توزیع انواع تقلبی این برندها در بازار شده است. «گفته می‌شود» یکی از علل این مسئله، خرید یک‌جای محصولات مذکور توسط برخی ارگان‌ها و صدور آن به کشورهای همسایه است!

جناب وزیر محترم بهداشت! انتظار از شما «به تنهایی» برای مبارزه با انواع فساد و خیانت‌هایی که همه ما می‌دانیم، انتظاری بیهوده است. اما... اما این انتظار که یک «انسان» بدون توجه به مقام خویش، همچنان به انسانیت پایبند باشد، انتظار بیهوده‌ای نیست. از جفای به مردم و کادر پزشکی به‌دلیل تأخیر در اعلام آغاز همه‌گیری در ایران می‌گذریم؛ 

از اشتباه مهلک مربوط به ادامه پروازهای ایران به چین چشم پوشی می‌کنیم؛ 

از فشار جانکاه به کادر درمان و نگاه ابزاری به آنها نیز می‌گذریم؛

از ظلم مادی به کادر درمان نیز فعلا چیزی نمی‌‌گوییم؛

از رفع سراسیمه قرنطینه‌ها عبور می‌کنیم؛

از انفعال شما در موضوع عزاداری محرم هم با دلی پرخون می‌گذریم؛

از نابسامانی بازار فروش ماسک‌ که در همه کشورها تا حدودی به‌وجود آمد نیز چیزی نمی‌گوییم؛

از سهل انگاری و به سخره گرفتن قانون «استفاده اجباری ماسک» توسط خود دولت هم می‌گذریم؛ و... 

اما‌ چگونه می‌توانیم از این گناه بزرگ، یعنی تحویل ماسک‌های غیر استاندارد‌ به کادر پزشکی مملکت‌ که در حال نابودی و تحمل فشار فزاینده است، بگذریم؟ 

دقت بفرمایید:

دریغ کردن لوازم حفاظتی استاندارد از کادری که بدون حمایت مادی معنوی کافی، سر خود را در دهان شیر گذاشته، کم از «جنایت» ندارد!

ذره‌ای فتوت و آزادگی کافیست تا در مورد این مسائل و به‌خصوص شائبه‌های اخیر در مورد کمبود ماسک، توضیح دهید. و اگر این اجازه و توان را ندارید، از صندلی خویش برخاسته و آن میز را رها کنید‌ تا مردم خودشان متوجه قضایا بشوند و نامتان بر دیوار دل‌هایشان ماندگار شود، نه روی دیوار اتاق وزارتخانه... در کنار همه آنها که پیش از شما آمدند و رفتند و تنها نامشان آنجا باقی مانده!